Dit ratelende verslag is het echte menselijke verhaal door mijzelf bij dit evenement: Symposium: Herstellen bij een psychose gaat (niet) zo: wat nu? 15 okt 2025 - Kenniscentrum Phrenos
Zoals jullie weten ben ik al een tijdje in de ban van AI. En hoewel het echt fantastisch is dat ik gisteravond in de trein terug al in staat was het complete informatieve verslag van het symposium te synthetiseren aan de hand van de audio en mijn favoriete taalmodel Gemini - moet ik nu ook een streepje onder het gebruik van al die techniek zetten. Ik heb een aantal mengvormen aangewend de afgelopen tijd, waarbij AI bijvoorbeeld mij verregaand tips gaf mijn tekst te optimaliseren. Dat is okay, maar ik raakte vervreemd van mijn eigen werk eerlijk gezegd. Dus voor dit verslag over dit symposium, kies ik weer duidelijk voor de duo-vorm. Eén deel dat door mijzelf en volledig met de hand is gecomponeerd. Rechtstreeks vanuit mijn eigen resterende grijze massa via de vingers op het toetsenbord tik ik u dit dan ook. En daarnaast is er het specifiek inhoudelijke deel, waarvoor je dus eigenlijk zelf bij het Symposium had moeten zijn en gewoon een kaartje had moeten kopen bijvoorbeeld. Maar hoe dan ook, de informatie die er gedeeld werd wordt hier nu ook al aangeboden, maar is een volstrekte interpretatie door AI. Dat wil zeggen dat ik gedurende het hele symposium de spraakrecorder heb open gehad op mijn Google Pixel 10 Pro XL, en dat er Live en in het Nederlands direct een verslag werd getikt door de magische mobiel. Daarna heb ik een aantal query’s losgelaten op het taalmodel, en voilà - tegen een enkele betaling kun je nu hier het informatieve deel van deze dag verkrijgen. Belanghebbenden zoals Anoiksis, en mijn collega’s uit het veld, kunnen van mij een direct magisch linkje verwachten. Anoiksis zal zelfs de brondata verkrijgen daarbij - dat heeft te maken dat zij deze dag ook bekostigden voor mij.
Verslag
We hebben het gejinxt ben ik bang, toen ik in de Appgroep van Anoiksis liet vallen dat ik er op hoopte het OV strak volgens planning te gaan nemen.
En ik was alsnog vrij op tijd vertrokken dus mijn trein naar Arnhem stond nog klaar voor de vorige rit. En toen trok iemand de stekker uit het volledige stroomnet tussen Zutphen Arnhem, Zwolle En Apeldoorn. Bam:
Dus ik bel casual met mijn immer bereidwillige partner, om verslag te doen van dit fenomeen, al bleef ik er verder vrij rustig onder. Samen constateren we dat de bussen geen optie zijn en veel te lang gaan duren. Online schijnt gewag te zijn gemaakt van uitval tot ver na de lunch. Dat zou jammer zijn dan. Maar ik besloot nog eventjes op het perron te blijven dwalen aangezien er dus bij die laatste trein op het bord, om bijna 11 uur, nog niet staat dat hij zal uitvallen. Het is op dat moment 10:35 ongeveer en ik besluit eventjes van mij af te kijken wie er waarheen gaat en observeer vrij weinig ingevlogen personeel. De bediening van de trein die ik anders naar Arnhem had genomen, maakt op een gegeven moment melding dat ze omdraaien en naar Deventer zullen gaan. De eerste mogelijkheid uit het sinkhole van Zutphen zal ik maar zeggen. Dus ik bedenk mij geen moment en neem meteen weer in de eerste klasse plaats. Uiteindelijk iets na 11 uur vertrekken we dan naar Deventer. Mijn geliefde die af en aan nog met mij communiceerde over deze hachelijke situatie op afstand, lijkt het dan ook een goed idee elkaar eventjes kort te treffen op het station. Onderweg plan ik via Amersfoort, Utrecht of elke andere route de reis vanuit Deventer dan maar alsnog. Dat is ook nog niet zo vanzelfsprekend, maar ik besluit de trein naar Den Haag als meest betrouwbaar en eerst volgende exit naar het Westen te nemen. Dit was een goede gok. Ik geef mijn lief een kusje en stap in de trein, die ik, besluit ik op dat moment, op Utrecht Centraal zal verlaten. Omdat eenmaal in Utrecht alles om de paar minuten met elkaar connected is gelukkig. Wat dat betreft een verademing met het slome stadje waar ik normaal resideer. Alles heeft zijn functie.
Zo gezegd zo gedaan, op Utrecht kan ik een makkelijke overstap maken naar Amsterdam in luttele minuten. En eenmaal daar is het ook een korte oversteek naar de tram die mij op de Singel afzet zonder problemen. Wel 20 minuten later dan gepland, maar hé: We zijn er! Dankzij een omvangrijk spoornetwerk dat bij uitval andere routes en mogelijkheden tot het overbrengen van deze boodschapper kan realiseren. Ik ben tevreden dan ook als ik binnen stap in de kerk die vandaag het evenement huisvest.
Aldaar word ik herkend aan de hand van mijn voornaam, ik was de enige Jelle deze dag. En ik krijg een mooie sticker wie ik daar uitvoer te zijn. En wat er toen gebeurde is echt té lief gewoon. Eerst ging ik zitten op een bankje achterin, rustig, ietsje nerveus, maar niet gejaagd - toch wat schuw in deze Plek die Amsterdam voor mij nu eenmaal is…. En toen viel mijn oog op de huiskat die er rondliep. Een paar meter voor mij tussen de stoelen, minding his own business, en in mijn magische denken - dat ik af en toe gewoon moedwillig toe laat - hint de kat mij naar een beter plekje voor mij in de zaal.
Dus ik neem plaats ongeveer waar de kat zich ophoudt, en het beestje laat zich ook beslist niet wegjagen. Sterker nog, hij komt gewoon op schoot. Kijk, hier zitten we dan:
Een andere bezoeker vindt het kennelijk een ontwapenend gezicht en gebruikt het als een opening voor een gesprekje. Ik zeg dat het kennelijk een “Emotionele Hulp Kat” is. En meen dat meer dan ik laat blijken op dat moment.
Gedurende het symposium komt de kat ook nog een keer bij mij en op schoot zitten. Het is de moderator van het symposium ook opgevallen, en aangezien het beestje eerder al eens door de zaal had gewaggeld en de sprekers er op hadden geïmproviseerd in hun verhaal - door daarbij het argument “huisdieren” en “katten” te integreren in hun talks … was het ook het vermelden waard toen “de kat een rustig plekje had gevonden” - bij mij op schoot dus. Ja, joh, laat iedereen even naar mij kijken. Ik doe alsof ik mijn natuurlijkste zelfje ben en niet iemand die ooit een vrij bijzondere beleving in deze zelfde stad heeft doorgemaakt. Wat door 98% van deze mensen in de zaal wordt platgeslagen tot psychose bovendien, dus daar praat ik dan liever niet over.
Wie dat wel doet, is een vrijwilliger en ervaringsdeskundige jonge vrouw - ik geloof dat zij nu een jaar of 24 is. Ik heb haar stukje niet expliciet vastgelegd, noch haar naam vermeld, noch haar gefotografeerd. En dat is met opzet. Ik vind het vond het onwijs dapper dat zij er stond, maar de zenuwen spatten er tevens vanaf. En dat mag, het is ook intimiderend om je ten overstaan van de beleidsmakers en onderzoekers die pretenderen te weten wat jij bestaat, een houding te geven met je Ikje. Heel wat anders dan een toetsenbordridder in zijn safespace. Dus hulde voor deze jonge dame, maar toch heb ik haar niet persoonlijk herleidbaar gemaakt nu. Wie er was, die weet het en zo niet dan niet. Eerlijk toch?
Kijk voordat ik ontspoorde over treinen en katten, was het idee dat dit symposium naar aanleiding van het promoveren van deze vrolijke knakker zou zijn. Ik heb hem brutaal gevraagd om deze foto voor het blog dus hier is de aanleiding van de dag in volle glorie, een verse dokter:
Enfin, dit was in de pauze die er gelukkig wel tussen zat, want de netto tijd van 13:00 tot 17:00 in een overprikkelende volle ruimte is voor mij beslist geen sinecure. Maar er hing een hele gemoedelijke sfeer. Amicaal - zou een gepast woord zijn in deze omgeving. Een andere jonge geleerde grapte casual dat “we hier toch waren voor mensen die met zichzelf overlegden”… Ik zag het groepje er niet op inhaken. Ik keek hem een tijdje gebiologeerd aan, of hij nu echt zo weinig begrepen had van de materie. We zijn geen andere soort hè. Dit kan jij zijn, jouw kind, jouw partner - iedereen is vatbaar voor psychose. Enfin, het leek mij te ver voeren voor deze dag dus ik ben geen discussie aangegaan en focus mij op wat er wel toe doet.
In dat opzicht was het fijn dat ervaringsdeskundige en gevestigde naam ‘in het wereldje’ Martijn Kole op den duur ook een talk houdt over de broosheid van de constitutie, de breuk in de brug met de realiteit en hoe soms het onuitspreekbaar is wat je plaagt in het moment dat je het ondergaat. Dat vond ik vrij treffend geformuleerd allemaal. Achteraf kunnen we het mooi beschrijven. Al had ik dusver nog niet eerder openlijk ‘gelekt’ over mijn hachelijke avonturen in de hoofdstad in 2007 bijvoorbeeld. En ik besluit dat ook nu niet te doen. Maar ik ben tevens niets vergeten. Ik hoop dat ze een glasverzekering hadden en bedankt voor het goede eten, zal ik maar zeggen.
Dus ja, alles bij elkaar een enerverende ervaring om er zo bij te mogen zijn. Een plek niet vrij van lading voor mij. En een intensief programma barstensvol vakinhoudelijke inhoud waar ik wel content mee ben. Maar tevens de reden dat ik na afloop, toen dokter Veling mij aansprak, mij redelijk snel uit de voeten maakte. Het was erg belastend gewoon. Al had de kat veel goed gemaakt, ik wou de belasting niet uitbreiden met de lucht van echte alcohol en alles wat er bij de borrel nog kwam kijken dus ik schoot meteen het OV weer in. 1 rechte streep vanuit Amsterdam naar Deventer en daar snel over met de NS naar Zutphen. 19:10 kom ik weer in mijn stadje aan. En ik had Honger! Dus ik heb mij laten gaan op een bak met patat en vlees en vette saus en een blaadje groen voor de vorm met een champignon bij de lokale Kwalitaria. En dat smaakte bijzonder goed. Ja, ik had thuis eten in de koelkast, maar keuzes werden gemaakt op dat moment. En daarom blijf ik niet hangen bij borrels.
Het was goed, en voor wie de inhoud nog wil nalezen kan dat tegen betaling of in overleg ; Volledig Gratis en gesubsidieerd, hier doen:
Symposium: Herstellen bij een psychose gaat (niet) zo: wat nu?