Werk, Woning, Wijf ...
En een Diploma dan ook nog als het effe kan
Goedemiddag, dit keer vanuit een zonnig Luxemburg op de laatste dag van onze vakantie. Ik ben inmiddels verder aan het lezen in het derde van de vijf boeken die ik mee had genomen, en al goed onderweg met deze parel van overzichtsinformatie voor nieuwe beleidssukkels: “Komt een land bij de dokter”.
Elk idealistenhart kan hier óf huilen om zoveel moedwillige incompetentie, óf zijn hart ophalen dat Michelle het eindelijk overzichtelijk voor ons en wie het maar wil lezen uitschrijft. Wist je dat je Michelle van Tongerloo haar werk ook direct kunt steunen via Lekker Geven?
Ik lees met groeiende verbazing en niet-gespeelde verontwaardiging, maar ook met een herkenbaar beeld bij alles. Dokters maken geen fouten, de patiënt is gek. Schulden zijn geen medisch probleem, maar als de patiënt er gek van wordt, krijg je er wel een spuitje tegen. In principe was de WSNP (Wet schuldsanering natuurlijke personen) geen tuchtmaatregel die door de zorg had moeten worden uitgevoerd, maar in mijn geval gebeurde dat toch. En zo kon het dat ondanks dat ik in 2002 na enkele weken en met minimale medicatie al weer theoretisch buiten kon staan om de door mij zo vurig gewenste opleiding in de informatica af te ronden… ik die na 23 jaar nog niet behaald heb. Ik werd gefrustreerd, getraineerd, en uiteindelijk opgeleid in alles wat dit land (Nederland welteverstaan) zo krankzinnig en complex maakt. Hierbij lijkt het alsof iedereen zijn werk verantwoordelijk doet, maar niemand als geheel echt bijdroeg.
Ik wilde mijn opleiding afmaken. Ik heb vanaf dag één op de ReSo in Zwolle hier gewag van gemaakt: “Laat mij terugkeren naar Windesheim, of faciliteer mijn opleiding.” Nee, ik moest gaan leren schoonmaken, huishouden en andere vernederende 'kutklusjes'. Terwijl ik in dezelfde setting een kansloos sujet tegenkwam die weer begon met blowen en mij op het idee bracht dat we samen het huishoudgeld van deze ReSo-woning konden ontvreemden. Ik wilde gewoon naar school. Deze ‘lotgenoot’ had echter een huisje geregeld gekregen, dus als hij eruit gestuurd werd, had dit ultiem nul consequenties voor hem.
Ik raakte dakloos toen men mij confronteerde met het briefgeld dat los in de keuken lag als een soort openlijke uitlokking om ‘ons te leren met deze verantwoordelijkheid om te gaan’. Niemand voelde zich persoonlijk eigenaar van dit geld, want er kwam toch wel nieuw geld als er anders niets te vreten zou zijn. Kortom, de ultieme consequentie was dat ik dan maar naar het Leger des Heils moest. Daar kwam ik de criminelen tegen die mij oorspronkelijk tot de waanzin hadden gedreven waardoor ik in deze situatie terechtgekomen was. Zij hadden ook geen woning meer nadat ze enkele maanden 'harde tijd' hadden gedaan voor de vergrijpen die ik wel tegen de psycholoog, maar niet tegen de politie had verteld. Dus gelukkig praten die hufters van ‘de goeden’ toch allemaal met elkaar, maar ik wilde gewoon naar school. Ik wilde mijn bachelor in de ICT halen. En heb ik die nu? Nee.
Want zoals je kon lezen in mijn veel te lange levensverhaal vol ontreddering en vooral in volstrekte eenzaamheid en kunstmatig afgezonderd van mijn gelijken op basis van kunstmatig geïntroduceerde socio-economische verschillen… zou ik er twee decennia omleiding voor krijgen om later alsnog het leven te pakken waarvan ik al decennia vond en vind dat ik er recht op had en heb.
Bericht mij via mail of whatsapp als je hebt betaald en ik stuur je de PDF ter plekke
En wel hierom, en exact de intentionaliteit van de incompetentie van instanties als DUO, de Hogeschool zelf die zich nergens voor verantwoordelijk voelde, de gemeente die precies niets deed, de GGZ die mij met antipsychotica tegen armoede behandelde en mij daarmee en passant speedverslaafd maakte, en letterlijk een rits aan suïcides bij het ontbijt op de NewsFlash aan tafel ter plekke presenteerde… Deze volkomen 'kutzooi' was te vermijden geweest.
Maar stierf ik? Nee. Ik ben niet dood en ook niet bijzonder veel meer defect dan dat ik erin ging. Maar ik ben wel woest. En dat 'schijtdiploma' van die 'fopstudie' waarvan ik inmiddels elke competentie wel ongeveer bewezen heb – maar dan zonder dat er een maatschappelijke 'droplul studiepunten-dompteur' bij stond af te vinken – die heb ik dus nog steeds niet.
Ik haat de controle, het impliciete wantrouwen, de eeuwige inefficiëntie van het 'prutssysteem' dat de Nederlandse politiek, de GGZ, de gemeenten en de instanties bij elkaar vormen. Jullie zijn een elkaar toedekkende, stinkende massa rot fruit die nog niet eens een kind dat wil leren naar school kunnen laten gaan. Maar uiteindelijk kunnen we het product van onderwijs afvinken: – kennis, informatie in de vorm van aangeleerde vaardigheden, een beetje bezigheidstherapie, kortom een woning, werk en 'wijf' – ja, die producten heb ik nu ook.
Chapeau.
'Lief Kutland'.