Wat als ik alles vergeet?

Ik ben zo bang uit te gaan als een nachtkaars...

Goedemorgen. Ik ga nu eens schrijven over de reden waarom die woede en haat soms in mijn teksten lijkt door te sijpelen. Dit omvat namelijk niet enkel rancune of verbittering over het verloren verleden dat mij heeft getroffen. Tenslotte hebben we het dan enkel over vast te stellen feiten, die falsifieerbaar zijn. Mocht een journalist er bekwaam in zijn en zin in hebben, dan mag die van mij het volledige medische dossier komen doorspitten, eventueel met behulp van AI-tools. Dat gezegd hebbende, dat waren de feiten.

Wat mij in het heden plaagt, is een intense angst voor de toekomst, waarin ik waarschijnlijk afhankelijk blijf van medicatie. Ik heb er voordelen bij deze te gebruiken, maar het optreden van dementie bij langdurig gebruik van benzodiazepinen en antipsychotica is niet ongewoon. Het is dan ook extreem zuur om te leren dat ik deze 'klote staatscontrole' niet ingespoten heb gekregen voor mijn medische heil en welzijn, maar om de groep te managen en de rust te bewaren. Medisch gezien was er in 2002 geen sprake van een noodzakelijk dodelijke situatie met mij. Maar in het heden slik ik wel elke dag met tegenzin middelen die kunnen leiden tot hetzelfde roemloze lot van mijn oma van moederskant: FTD. Dat zat dus in de familie en maakt mijn kans erop nog groter. Ik ben doodsbang om op een dag wakker te worden zonder herinnering aan de strijd die mij inmiddels ook identiteit heeft verschaft. Ik heb wat opgebouwd en het flauwe idee dat ik ‘vrijwillig’ elke dag iets moet slikken dat de volledige structuur en herinnering, voor zover die nog werkt, teniet kan doen… is slopend.

Ik word hiertoe gedwongen, omdat ik niet zomaar ‘vrij krijg van het leven’. Ik heb van alles tegelijkertijd lopen en een enorme mentale ontregeling op korte termijn als gevolg van een hernieuwde afbouwpoging, is absoluut niet gewenst op dit moment van mijn bedrijfsontwikkeling. Tegelijkertijd komt die tijd er dan ook nooit op deze manier, want ik bouw wel steeds meer uit. En binnenkort wil ik mijn bedrijf naar het volgende niveau brengen. Ik strijd daarbij dus niet enkel voor mijn onderneming, maar ook tegen de krachten die belang hebben bij het narratief dat ik ziek, zwak, misselijk en bovendien gewoon gestoord ben. Het bewijs hiervoor is echter flinterdun. Heb ik ooit jouw baby vermoord, tenslotte? Nee. Ik pleegde nooit een serieus geweldsdelict. Ik heb wel eens klappen uitgedeeld aan de mensen die dat volledig terecht verdienden en ontvingen zonder eer, en daarna gingen huilen dat zij het slachtoffer waren. Deze mensen zijn echter niet meer in mijn leven, en ik hoef ze ook nooit meer te spreken. Vaker nog ontving ik zelf klappen: Op straat, van gebruikers, in de gevangenis etc.

Er is geen enkel bewijs dat ik onberekenbaar gevaarlijk ben tot op het punt van een 'gevaarlijke gek', waartegen structureel zware chemische oorlogsvoering in mijn hoofd gerechtvaardigd is. Toch is dit al ruim twee decennia het narratief dat ik ook moet verdedigen en uitleggen, zoals ik hier op YouTube zo nauwkeurig mogelijk doe, om vooral mijn lotgenoten niet acuut van de pillen af te lullen:

Ondertussen blijft het feit voortduren dat ik mijzelf moedwillig, één milligram per keer, afbreuk moet doen aan mijn integriteit, helderheid en uiteindelijk bestaan en gezondheid. De langetermijnprognose van deze medicatie is niet enkel goed. Nogmaals, ik kan niet precies zien wat er zal gaan gebeuren, maar FTD? Ja, doodsbang. En de notie dat dit met opzet tegen mijn (individuele) leven gekozen is, met alle leugens onderweg om het te verhullen? Woestmakend.
Journalisten of onderzoekers, die het volledige dossier voor zover bij mij in bezit, willen doornemen mogen zich melden via mail. Dat lukt je vast wel te vinden als je goed genoeg bent.