Goedemorgen - 3:46 AM op deze zondagochtend. Het is nog steeds zo dat ik hormonaal blijkbaar in een bepaalde staat verkeer die ervoor zorgt dat ik halverwege de nacht iets opwarm, waardoor ik wakker word en naar het toilet moet, terwijl ook mijn hersenactiviteit door het dak schiet. Ik onderga deze veranderingen, maar mocht iemand een gouden tip hebben om ervan af te komen, dan hoor ik het graag.
Gisteren heb ik hier een veel te lang verhaal geplaatst met een vrij cynische, dystopische kijk op mijn perceptie van armoede. Een perceptie die overigens meer ligt in de beperkingen van mogelijkheden, werkelijke invloed en onvrijheid dan puur in geld. Dat werd haarfijn aangevoeld, want ik ontving exact nul donaties. Goed afgestemd, kennelijk. Bovendien is virtuele bevestiging de laatste maanden niet voor mij, en desondanks blijf ik jullie mailbox vullen met mijn grieven en observaties. Uit vrije wil.
Hoewel ik volgens de IB-aangifte een minimumloon heb, heb ik tevens een van de beste inkomensverzekeringen van dit land en tel je je inkomen als ondernemer anders bij elkaar op dan wanneer je slechts één keer per maand een bedrag van je vaste slavendrijver krijgt. Mijn 20K per jaar is kortom op geen enkele manier vergelijkbaar met 20K van een andere arbeidsongeschikte zonder bedrijf. En aangezien ik op geen enkele manier meer verslaafd ben noch er andere dure hobby’s op nahoud, kan ik vrij riant boodschappen doen. Dit maakt dat ik in ieder geval de volledige keuze vrijheid van een winkelwagen heb. Dit wil zeggen dat ik op vrijdag niet naar de Appie ga om als een pauper met een handscanner mijn eigen kassamedewerker en inpakchef te spelen. Ik onderwerp me niet als een slaaf van het consumentisme aan de duizend-en-één verleidingen van die kermisattractie die de moderne winkelervaring is. Nee, dat is niets voor mij. Bij mij komen ze de welvaart gewoon Brengen. En tillen ze die meuk over de drempel.
Maar goed, nu hebben we het nog steeds over het minst waardevolle soort rijkdom. Een rijkdom die weliswaar erg nice to have is, maar niet essentieel voor een volledig leven. Er zijn tenslotte mensen die met meer plezier winkelend publiek uithangen, al dan niet vergezeld van partner en kids, om samen het ritje naar een van de vele supermarkten te maken en lekker zelf te graaien in de eindeloze voorraad van keuzestress. Ieder zijn ding. Sommige mensen prefereren dit dagtochtje duidelijk. Als ik op zaterdag toevallig eens in de buurt van de stad kom, ben ik tenslotte niet blind voor de soortgenoten die en masse het centrum bestormen met hun pinpas. Maar goed, financieel geld, rijkdom in spulletjes en dingen kopen: ja, daar worden we in beperkte mate gelukkig van. Het effect van extra welvaart toevoegen volgt een afvlakkende curve en went bovendien vrij snel. Omgekeerd gebeurt dat overigens nooit. Armoede steekt altijd; rijkdom verveelt hooguit in die context.
Dan het type rijkdom waarvan ik nu alweer enkele alinea’s getuig met deze meanderende woordenstroom: een intellectueel pluspunt dat niet te koop is. Ik kan iedereen vertellen dat ik schrijf, maar ik kan niemand anders laten schrijven (of lezen, helaas). Het is tenslotte geen koffie. Koffie kun je kopen, zetten en delen. Dat is uitwisselbaar zoals consumpties dat zijn, maar schrijftalent is dat niet. Dat heb je, of niet. Denk ik. En wie gaf je dat dan? Wie was de bron van de informatie? Natuurlijk, ik heb heel veel gelezen sinds ik rond 1997 online kwam en ook daarbuiten uit boeken, maar hoe heeft dat alles zich gevormd en vertaald in mijn grijze massa? Wat heeft mij daarbij uiteindelijk bezield?
Daarnaast is er nog een vorm van onuitwisselbare rijkdom die niet op een loonstrookje te vinden is. Zij ligt momenteel in mijn bed nog te genieten van haar welverdiende zondagsrust. Hoewel ik voor haar gekozen heb, heb ik haar niet gegrepen als een pak drinken uit het schap, noch geplukt als een bloem uit het veld. Ik ben naast haar komen te staan, ook vrij letterlijk, en liep een tijd lang met haar op. Op een gegeven moment gingen we onze eigen weg. Desondanks gaf een vogeltje mij de tip om nog eens contact te zoeken. Mijn hersenmachine verzon een verhaal over het terugbetalen van twee euro voor kattenbrokjes die ze ooit had meegenomen. De creatieve invulling daarvan was samen een broodje eten bij de HEMA. Veel romantischer wordt het niet. Maar had ik dit vogeltje gemist of de instructie niet vertaald naar actie, dan was er nu niets van terechtgekomen. Na dit broodje ontvouwde zich een rijke relatie waarin mijn partner een geliefde, een loyale bondgenote en een betrouwbare adviseur bleek te zijn. Ze heeft opgelet in dit gekkenhuis en daarmee al eerder haar bachelor behaald, dus ze bezit ook functionele discipline. Dit heeft ons samen verder gebracht. Mijn ondernemende geest deed de rest — wellicht geïnspireerd of begeleid, maar uiteindelijk toch autonoom.
Dan is er nog cultureel kapitaal. De eerder aangehaalde Nederbelg en fellow tunnelkruiper Tim ’s Jongers maakt hier ook gewag van in zijn werken waarin hij armoede uitlegt. Waar ik eerder in mijn leven op achterstand kwam bij deelname aan redelijk ‘gewone, gezonde publieksparticipatie’ zoals bezoek aan de bioscoop, uitjes, concerten en vakanties in het buitenland, was dat niet alleen door een gebrek aan financiële middelen, maar vooral door een gebrek aan gezondheid, vertrouwen en mogelijkheden. Sinds dit jaar rendeert de ‘rente op rente’ van de Meedoenregeling die ik de afgelopen zes jaar heb ontvangen. Daarmee komt deze subsidie na dit jaar overigens ook voor mij tot een einde. Maar ik wil benadrukken dat ik dit potje geoormerkt geld in veelvoud heb ingezet voor de doelen waarvoor het beoogd is. Het is een klein potje, een aanmoediging met een hint waar je het aan kunt besteden. Dit jaar was het in zijn totaliteit genoeg om mijn ene kaartje voor Linkin Park te betalen. En wat de subsidie betreft, was dat het wel. En we gingen bovendien met z’n tweeën. Daarna zijn we ook nog op vakantie geweest naar Luxemburg, toch een stukje internationale publieksdeelname. Ik prijs me gelukkig dat ik mee mocht met de dames. En omdat ik daadwerkelijk moeite deed en doe om het welvaartsniveau op elk gebied uit te breiden, hebben we daarna ook nog kaarten voor S10 & Froukje kunnen bemachtigen. Volgende maand zijn we daarbij, als cadeautjes voor onze beider verjaardagen in deze periode. En ook bij Hans Teeuwen zal ik voor het eerst in mijn leven live in de zaal plaatsnemen, als hopelijk toch wel hooggeëerd publiek — met af en toe zelfbeeld-issues, maar goed, daar kan hij niets aan doen.
En dit is allemaal al nadat ik vorig jaar te kennen gaf dat ik naar Portugal kon met mijn geliefde, waarvoor ik toen ook al hard had gewerkt, gebedeld en mezelf door het maatschappelijke puntensysteem van gegunde vrijheden had gewurmd. All-inclusive, dik relaxt.
Verder is mijn welvaart en welzijn enorm toegenomen door de uitbreiding van mijn verantwoordelijkheden bij vereniging Anoiksis. Ik speel momenteel een sleutelrol in de digitale beheerstrategie van deze organisatie. Toen we gisteren met een aantal leden uit eten gingen in Deventer, wist ik het ineens weer helder: dit zijn ‘mijn mensen’. Hier kan ik het woord schizofreen laten vallen zonder vrees of onbegrip op te roepen. De vereniging dient als veilige haven voor hen die herstellen van een of meerdere episodes van psychotische ontregeling in hun leven, zoals ikzelf. Deze leden laten je zien hoe zij allemaal manieren hebben moeten vinden om met deze tegenslag om te gaan. Ik geloof tevens dat het aantal ‘gebroken-been-verenigingen’ nihil is, dus een dergelijke patiëntenvereniging is wel bijzonder. En waar de vereniging tot doel heeft de leden te bekrachtigen en te steunen in hun herstel en bij het dragen van deze last, heb ik daarbinnen een verantwoordelijke taak gekregen. Ik kreeg daar vorig jaar al een VOG voor en blijkbaar willen ze nog niet van me af. Daarbij krijg ik een kleine onkostenvergoeding voor mijn inspanningen. Dit maakt de financiële ademruimte en vrijheid mogelijk om ook bepaalde werkzaamheden elders te kunnen weigeren, al doe ik dit zelden
.Want ik word ook nog veel en vaak gevraagd om deel te nemen aan zowel kwantitatief als kwalitatief onderzoek. Daarbij zitten serieus veel slimmere (in formele opleidingsjaren gemeten) mensen echt te wachten op mijn mening. Over onderzoek gesproken, ik mag sinds dit jaar ook deelnemen aan de evenementen van het Rob Giel Onderzoekscentrum, en ook daarvoor ben ik enorm dankbaar. Het bracht mij onder de geleerden en wetenschappers die, ja, uiteindelijk verantwoordelijk zijn voor het beleid dat ik de afgelopen jaren heb ondergaan. Dit is een zeer bijzondere positie om in te mogen verkeren. Hoewel ik van alles te bekritiseren heb over het hoe en waarom ik er ooit zo lang klant was, is het een gunst dat ik mag leren hoe en waarom beleid zo tot stand komt. Dat ik meerdere malen dit jaar mag meekijken in het hart van de Geestelijke Gezondheidszorg in het UMCG, met volledig verzorgde reisjes met de NS Businesscard. Die knipoog naar de NSB is je vast niet ontgaan, want sommige lotgenoten zullen mij allicht als verrader beschouwen. Maar wel één die ook op camera verslag mocht doen van zijn verhaal en belevenissen die hem op deze plek in ruimte en tijd gebracht hebben:
Jelle | Praten Over Gezondheid.
Mij wordt zelfs nog met enige regelmaat gevraagd om te schrijven over wat ik meemaak en denk naar aanleiding van symposia. Dit is een match made in heaven. Niet alleen hoef ik mij daarbij niet te schamen voor mijn perceptie van gemiste kansen in een formele opleiding — iets wat mij wel plaagt in mijn reguliere ondernemerschap in relatie tot de ICT — ook zijn er mensen die mij daadwerkelijk lezen. Dit is gewoon een ongelooflijke eer, en ik ben dankbaar en onder de indruk. Ik kan het haast niet geloven, maar het gebeurt. Zo ook bij elke editie van deze volstrekt als gratis community service geproduceerde publicatie op mijn blog: in de eerste 24 uur zijn er vaak meer dan 100 mensen die het de moeite waard vinden het te lezen. Ik ben echt dankbaar. Ik had het niet kunnen volhouden, niet doorgezet en de moeite niet gevonden als deze positieve keerzijde er niet was geweest voor mijn tomeloze inzet, slapeloze nachten en 200 uur schermtijd per maand. Maar dit maakt het de moeite waard.
In het besef dat er altijd meer te verkrijgen is, ben ik oprecht dankbaar voor de ongekende welvaart die ik nu in mijn leven ervaar. Mijn dankbaarheid richt zich tot die uiteindelijke macht die door religies wordt aangeduid als God, JHWH, Allah of Boeddha; de kracht die beschikt over leven en dood en ons lot bepaalt. Mijn leven is volledig getransformeerd en op een goed punt beland. Ik waardeer het ten zeerste dat ik dit deel van mijn reis mag voortzetten.
Rijkdom ziet er zo uit:
