Volle kracht vooruit (2)
Hoe en waar we heen gaan vanaf hier
Mijn doel is een besloten vennootschap. En als het eventjes kan, niet in de GGZ. Mijn doel is met geld, nog meer geld maken en een rijke, welvarende toekomst verder vormgeven met mijn geliefde en mijn ondernemerschap. Mijn doel is niet de Lead-Psycho van het patiëntengebeuren te worden. Ik kan dingen, ik doe dingen, en inderdaad gekeken naar mannen van in de 40 die ICT doen als enige in hun bestaan, kom ik er wellicht karig vanaf qua ICT-skills. Maar ik ben vastberaden om ICT, of in ieder geval ondernemerschap met technieken die aandachtige communicatie en informatievoorziening behelzen, tot mijn voornaamste bron van inkomsten te maken.
Ik begrijp het heus, dat ik op deze vlakke aarde van de schermpjes in een illusie gehouden word van een eigen wereld. Ik krijg zo verdomd weinig respons op de meest bizarre dingen die ik tik dat ik vermoed dat of, mensen opzettelijk bij mij weggehouden worden, wat ik niet geloof gezien de statistieken… of als die statistieken dan ook gelogen zijn, wat evenwel goed mogelijk is, dat het aanjaag- en juichteam eerder bij elkaar gemanifesteerd was in tijdelijkheid.
Ik snap dat psychiaters hun beestjes, hun speeltjes niet kwijt willen. En ik begrijp het heus dat er onderzoekers zijn, die een minder mensenrechten-schendende hobby moeten gaan zoeken of vooral bij een ander, als ik ‘uit het raam stap’. En toch is dat precies wat ik ga doen over 377 dagen...
Mijn doel is om niet meer met de GGZ bezig te zijn. Ik word ongelukkig van bezig zijn met ziekte en 1001 manieren waarop mensen niet voldoen, beperkt zijn of hulp nodig hebben. Ik kan dingen, ik krijg alleen de kans niet. En zolang ik mij begeef binnen de kaders van omgevingen waarin het normaal is om strak hiërarchisch voor anderen te bepalen hoe hun leven eruit ziet, zoals in de zorg gebruikelijk is, zal ik ongelukkig zijn. Daar wil ik vanaf dus. Deze wereld past mij niet. En ik zie wel wat mij wel past. Ik ben best gelukkig met het schrijven dat ik nu doe, maar zie daar geen kruimel brood in. Nee toch? Of krijg ik van jou een kerstpakket?
Maar ik verwacht er niets van want er is precies tot op de cent afgesproken hoeveel ik wel of niet ga krijgen van wie. En dat ik op dit moment mijn einddoel van financieel precies genoeg ruimte om niet te hoeven moeilijk doen, kan ruiken al, maakt dat de afspraken zo zijn dat ze mij tot die tijd nog maximaal kunnen uitmelken in de zuivelfabriek die dit land is. Ik snap wel dat ik ooit schulden heb gemaakt en dat dit maakte dat ik ineens ongewenst aandeelhouders had waar ik voor moest produceren omdat hun assets vooral niet verloren mochten gaan. Dit was enerzijds mijn redding, anderzijds een 25 jaar durende gevangenschap die mij pas in de laatste jaren wat gebracht heeft dat ik kan gebruiken. Ik heb het geheel als onbegeleid en onverantwoord door het leven gaan eerder als dehumaniserend en onnodig eenzaam ervaren. Maar schijt daar aan. Nu ben ik gewend mijn eigen gang te gaan. En hoewel ik met anderen te maken heb her en der en echt niet wars ben van sociale gevoeligheid, heb ik mij ook te lang geprobeerd aan te passen aan een wereld die mij niet dient. Waarom zou ik een moraal er op nahouden die niemand voor mij er op nahield? Waarom zou ik roomser dan de paus mijn IB-aangifte doen? Nou, vooral om de vijand - die er wel is, vooral niets te geven om mij op te pakken. Niet omdat ik moreel inherent beter ben natuurlijk. Mijn voortbestaan draait ook gewoon op uitbreiding, winstmaximalisatie, en zo goed mogelijk leven. En hier heb ik nooit een geheim van gemaakt. Dat ik ooit een stichting oprichtte was tenslotte ook vooral en alleen omdat dit een schoolopdracht was van een ‘sgooltje’ dat mij op geen enkel moment kon dragen toen het nodig was. Waardoor ik nu geen vrije doorgang heb door allerlei systemen met een hoepelspring diploma op Bachelor of Master niveau. En waardoor ik moet bewijzen keer op keer net zo zielig op de komma te kunnen zijn als die andere prutsers die wel met hypotheek en ongelukkig huwelijk vast zitten aan dit alles.
Bedenk goed, ik zie wat ik zie en waar ik heen wil en niemand gaat mij tegen houden. Ik weet wat ik aan mijzelf heb, dat ik dankbaar mag zijn dat er zo voorzien is in mijn levensonderhoud, maar dit is tevens koud gedaan. We zijn geen vrienden tenslotte. Dus ik leef voor wie mijn hart wel konden raken en de rest, zoekt het maar uit. Als ik een slecht boekhoudjaar heb, betaal ik misschien belasting, maar geen cent teveel in ieder geval. Dit is wat de wereld mij geleerd heeft. En succes er mee.