Symposium: "Unravelling the Neuroscience of Severe Mental Illness"
Een Dag Vol Neurowetenschap, Cultuurshock en Technologie
Op 2 september ging ik voor het RGOc naar het UMCG voor een symposium over “het ontrafelen van de neurowetenschap van ernstige psychiatrische aandoeningen”.
Dankzij de altijd ruimhartige planning van de NS-app was ik veel te vroeg aanwezig, waardoor ik voor de deur nog een broodje kon eten alsof ik een local was – wat uiteraard absoluut niet het geval is. Dit gebouw ademt in mijn perceptie nog steeds een indrukwekkende geleerdheid.
De Voorbereiding
Een kwartier voordat het begon, nam ik plaats in de Rode Zaal op de tweede verdieping, nadat ik de weg toch nog maar eens had gevraagd, ook al was ik hier al eerder geweest. Blauwe Zaal, Rode Patio... who knows. Indrukwekkend, maar ik zat. Ik besloot de lezingen direct op te nemen met de spraakrecorder van mijn telefoon, die zou fungeren als mijn AI-assistent. Een perfecte manier om mijn soms overbelaste brein wat te compenseren.
Wat ik naar aanleiding van dit bezoek oplever, zijn een drietal uitgewerkte Nederlandse verslagen met daarin alle kennis die door de sprekers is gedeeld. Kortom, de essentie waarvoor je aanwezig had willen zijn. Dit heb ik vrijwel volledig uitbesteed aan de kunstmatig intelligente machinerie die ik bij me had: mijn Google Pixel, met daarop het mij fenomenaal ondersteunende taalmodel Gemini.
Dit verslag schrijf ik daarnaast met mijn eigen handjes en wat er rest van de mij gegeven grijze massa, in een poging een beleving van de dag neer te zetten. Mocht iemand er gerechtvaardigd belang bij hebben: ik heb ook de bronbestanden – de audio en de transcripties – gearchiveerd.
Reizen en Zelfzorg
Op de heenweg kon ik eersteklas reizen dankzij een NS-prijstijddeal, waardoor het geheel nog steeds goedkoper was dan een tweedeklas vol tarief-kaartje. Dat vond ik dus prima te verantwoorden. Op de terugweg, midden in de spits, zou ik echter de marteling van blootstelling aan mensenmassa’s en hun oeverloze gebabbel moeten ondergaan. Godzijdank was daar mijn koptelefoon met noise cancellation. Ik liet deze extra luid de harmonieuze klanken van Linkin Park produceren, zodat ik mij van mijn omgeving vooral helemaal niets hoefde aan te trekken. Wel zo prettig.
Onderweg in de trein probeerde ik nog in het boekje “De 7 Vinkjes” van Joris Luyendijk te lezen, maar ik merkte dat de vibe van cultuurverschillen op de eerste pagina's me niet echt gerust kon stellen. Toen ben ik dus maar met muziek op uit het raam gaan staren.
Observaties en Gedachten
Het viel me op dat er een bekende van Anoiksis aanwezig was, dus in de pauze heb ik een bakkie koffie met Bram-Sieben gedaan – meteen het enige bekende gezicht.
Mijn gedachten gingen alle kanten op. Eerst zat ik als enige in een volledig lege zaal.
Langzaam vulde deze zich met mensen die opzichtig Neder-Engels begonnen te praten, terwijl anderen gewoon hun moerstaal spraken. Voor mij zat een rijtje dames dat volgens mij Spaans sprak. Een zeer divers gezelschap vulde de Rode Zaal.
Enfin, het doel van de hele dag was voor mij exposure: ervaringen opdoen door me te mengen onder mensenmassa’s, kennis opnemen en een beter begrip krijgen van de cultuur die ooit de behandelingen heeft bepaald die ik in de specialistische en forensische GGZ heb gekregen. In dat opzicht begin ik een steeds beter beeld te vormen van hoe iedereen eigenlijk vooral oprecht bezig is met de gezondheid van de ‘klanten’.
Maar we zijn geen klanten. En dat wordt steeds duidelijker. Hoewel de cultuur gericht is op het genezen van ziekte en iedereen zijn best doet om mensen in al hun verschijningsvormen zo optimaal mogelijk te laten voortbestaan, ervaar ik ook een technische cultuur. Een wereld waarin ‘de klant’ eigenlijk niet zoveel te zeggen heeft, zolang hij nog actief gebruikmaakt van de vruchten van het onderzoek waarvoor we hier aanwezig waren. Ik kan het niet precies omschrijven en ik zou zeker niemand van arrogantie willen betichten, want dat is niet de essentie.
Een klein voorbeeldje: toen de zaal net gevuld was, begon de dag met de vraag wie er vanuit een klinisch kader aanwezig was en wie vanuit het onderzoeksveld. Natuurlijk, ik had waarschijnlijk mijn hand moeten opsteken bij ‘onderzoek’, maar ik zag mijn rol in cliëntvertegenwoordiging nog niet eerder als een onderzoekstaak. Nu ik erover nadenk, ben ik natuurlijk allang geen klant meer. Toch schiet ik soms nog in die reflex als het ‘over mij’ of ‘over mijn doelgroep’ gaat. Dit was bij een vorig symposium ook al een ontzettend confronterende vraag, die – nu ik erover nadenk – niet eens zo bedoeld hoefde te zijn. Toen mensen vroegen wat mijn achtergrond was… Aha.
Geslaagde Missie
Kortom, mijn doel was vandaag tweeledig: herstel, alsook mijn werk voor het RGOc. Daarin ben ik denk ik geslaagd. Ik heb een volledig verslag van de inhoud van het symposium geproduceerd – en dat ik als informatiewerker daarbij de nieuwste tools gebruik, lijkt mij niet meer dan logisch. En ik heb aan mijn zelfvertrouwen gewerkt door dit allemaal maar weer gewoon te ondergaan.
Voor de uitgewerkte verslagen geldt dat deze nog onder embargo zijn totdat ik ze heb laten nalezen door mijn leidinggevende bij het RGOc - ik weet kortom niet 100% zeker of het de bedoeling is dat ik dat publiek deel.