Niemand controleert je huiswerk hier
Welkom in het volwassen leven waar je zelf de maat der dingen bent
Toen ik begon met bloggen, serieuzer bloggen, stopte ik ook met drinken. Want van beneveld schrijven, had ik vrij snel al door dat het mijn werkelijke zielenroerselen vals weer gaf. En ik was op dat moment een soort van trauma-schrijver. Hoewel ik dat zelf beslist niet zo zou noemen toen, was mijn intentie om geheeld te worden met wat ik in woorden kon creëren. Nu ik er over nadenk was dat best een ijdel voornemen. Tevens trachtte ik een documentatie of handleiding te maken voor alle exact gelijk lerende volgende gevallen met exact dezelfde problematiek in exact hetzelfde tijdsgewricht die exact hetzelfde nodig hadden. Ook dat was vrij ijdel, want dit waren er waarschijnlijk precies nul. Al zal ik best mensen het idee hebben gegeven dat hun toch al opgevatte ideeën over leefstijl verandering, nu toch door mijn woorden ook weer aangemoedigd werden. Die aanmoediging zat dan vooral en geheel in de perceptie van de ontvanger. Ik deed niets persoonlijk in het herstel van anderen. Hooguit gaf ik ze hoop. Nou ja, naarmate we ouder worden zijn we allemaal in deze kosmische afvalrace een beetje hoopverlener, vind je niet? Inspirerend, met welke elegantie het weghakken van identiteit, ego en bravoure bij soortgenoten soms plaatsvind. Maar uiteindelijk is de race met jezelf vooral. Er is hier geen juf, geen meester, geen moeder en geen vader meer in de regel die - ruim na je 30ste, of misschien wel ouder inmiddels, nog je gaat vertellen dat je het goed gedaan hebt zo. Dus als je zo’n halve lamme bent die halverwege zijn volwassen leven pas ontdekt dat hij altijd klakkeloos heeft overgenomen wat in eerste instantie was bekrachtigd… dan kan het misschien zuur zijn nu te leren dat het ‘juichteam’ steeds vaker afwezig is in het volwassen leven. We zijn niet allemaal gedresseerde media aapjes tenslotte, die op het ritme van applaus kunstjes vertonen. Dus we moeten de motivatie voor de dingen die we doen, geheel uit wat rest van ons zelf halen. Er waren momenten dat ik geloofde dat de afwezigheid van applaus mij nog fataal zou worden. Tenminste, zoiets moet het geweest zijn. En toen attendeerde een deStentor-reageerder mij op de volgende frase uit de bijbel:
In de veel te lange psychologische behandeling ooit, leerde ik de term ‘narcisme minnend’ als een werkbegrip dat psychologen hanteren. Om te duiden dat je gedrag kan etaleren dat degene lijdend aan narcisme kan ondersteunen in zijn niet-zelf-vertrouwen, door wat meer overdadig te complimenteren bijvoorbeeld en zo an passant de juiste antwoorden te souffleren. Vaak in het belang van zowel de narcist-fluisteraar als de narcist zelf, al zal deze dat wellicht ontkennen in zijn ijdelheid. Een beetje zoals Rutte onlangs de Trump influisterde. Een sterk staaltje diplomatiek met psychologische onderbouwing:
Maar zo zijn er ook frases, en boekdelen kan ik wel zeggen, die de geest rijper maken, zonder hem in de waan te laten. Toen ik ooit lang geleden, nu inmiddels zo’n 18 jaar geleden, vast zat in de P.I. Vught, toen heb ik het boek Job van voor tot achter en in de herhaling gelezen. En ik was geïnspireerd door het verhaal. In een notendop was Job nogal wat ellende overkomen, terwijl hij in zijn optiek altijd een nobel leven had geleid.
Hij formuleert een aanklacht naar God, en vraagt hem waarom de heer hem verlaten heeft…. Hoe het boek afloopt is bijzonder te noemen, maar ik parafraseer zeker als ik zeg dat een kind hem uiteindelijk terecht wijst.
Het boek heb ik zojuist nogmaals nagelezen. Ik sla dit blog nu op, voel eventjes niet de blijheid noch ijdelheid om het met de wereld verder nog te delen. Ik ben dwaas.
Eén kop koffie later…
De mails van de collega scribenten belanden in mijn inbox. Branchegenoten van zelfexploratie en het duiden van zielenroerselen zo je wil. Zij ontwaken en sturen hun licht de wereld in. Hoeveel aandacht hebben zij wel niet betracht in het zorgvuldig vormgeven van het mentale beeld dat zij trachten over te brengen? En hoe is mijn kladje hier geen schandvlek tussen zulke creaties?
Maar als ik dan toch consistent en congruent wil zijn… Niemand controleert mij, en ik verwacht geen straf voor het delen van dit propje op mijn Substack in de ruimte. Doe er mee wat je goed lijkt.
Ik ben aan het werk verder vandaag. Tabé!