Heel lang, te lang, heb ik een vrij rigide interpretatie van succes gehad. Deze definitie, die ik op sommige punten bewust vaag hield, maar in concept associeerde met succes in de lijn van zij die direct omhoog gevallen waren als bijproduct van de dotcom-bubble in de early-zero’s … En die ik dus nooit keihard heb zien landen en crashen in mislukte huwelijken, faillissementen of publieke afgang verder. Voor mij bestond er een ideaalbeeld van de IT’er in de jaren 00’ - het jaar dat ik begon aan de Hogere Informatica aan de vrij respectabele Hogeschool Windesheim - wat op geen enkel feitelijk getest resultaat berustte. Ik had een idee van mensen die zoals de voor insiders bekende oprichter van Tweakers.net: Femme Taken, en het ontzettende succes dat hij had en heeft vanuit zijn zolderkamer boerderij-startup. Femme is natuurlijk sowieso niet dom, maar met de kennis van nu, en de realiteit van alledag in het achterhoofd: Hij is wel een uitzondering voor wat betreft de meer gemiddeld succesvolle IT’er - dus alleen daar al had ik mijn maatstaven voor succes wel mogen bijstellen naar het alledaagse.
Ik liet dit beeld, van alles wat Femme heeft dat aan mij voorbij was gegaan, mijn geluk beleving te lang bepalen. Ik noem het in dit verhaal nu even Femme, volgende het ideaalplaatje, zonder persoonlijk bevriend met hem te zijn verder. Dat had wellicht namelijk wat nuance er in gegooid, als ik hem werkelijk had gekend. De laatste keer dat ik hem zag was op de Tweakers Smart Home Meetup twee jaar geleden meen ik zo even uit mijn hoofd - en hoewel hij echt een verlichtend praatje hield over het slimme huis en energiemanagement in de toekomst - kon ik toch ook een vleugje zenuwen bij hem ‘ruiken’. Toch ‘gewoon’ een mens dus! Maar volstrekt logisch. Verhaal voor een volle zaal zal minder alledaags zijn, zelfs voor hem.
Maar goed, mijn persoonlijk succes stond altijd in de schaduw van een niet bestaand, niet werkelijk of niet getoetst, groter succes. Ik maakte mijn eigen regenwolken op die manier. En ik zat altijd in de schaduw en nooit in de zon. Dit voedde een soort permanente ontevredenheid, die met de kennis van nu ook nog eens heel lelijk moet hebben geleken voor iemand die het zo wel aardig voor elkaar heeft gekregen uiteindelijk.
Okay, dus het getoonde landhuis is dan misschien niet mijn eigendom. Who cares! Scheelt onderhoud! Ik kan er wel een foto van maken met de mooiste en liefste vrouw in het universum er voor… En bijna objectief stellen op basis van dit beeld al dat ik behoorlijk succesvol ben. Ondanks dat ik dan misschien geen gigantisch banksaldo heb - dat lijkt me echt een futiliteit in de bredere context.
Ik begin elke dag om 6 uur. De ene week ligt mijn lief dan nog in mijn bed en vertrekt ze weldra na haar goede baan. De andere week ben ik alleen in mijn eigen leuke huurhuisje, maar kan ik in alle rust mijn dag beginnen met heerlijke koffie van de Pelikaan. Ik hoef kortom, niet te beknibbelen op dit zwarte goud. Dan start ik mijn volledig zelf opgepakte en vrijwillig uitgekozen werkzaamheden op. Begin ik te tikken, mails te lezen, werken door rapporten of zoals vandaag op deze rust en feestdag: Pak ik een boek en begin met lezen - omdat verder ook helemaal niemand mij vertelt wat ik moet doen.
Dan rond 8:30 vindt meestal de ochtendwandeling plaats, met mijn lief fysiek naast me of via de telecommunicatie technieken verbonden in de dopjes in mijn oren. En praten we gezellig terwijl ik een paar 3 tot 5 KM wandel. Meestal hetzelfde rondje. Dat geeft structuur tenslotte en ik kan mij volledig focussen op de communicatie in plaats van rondkijken waar ik heen moet.
Als ik terugkom heb ik vaak wel trek gekregen en bak ik een eitje met Schinken (plakje varken) en kaas op een bolletje, eventueel gecombineerd met een groenteshot of vers geperst fruitsapje.
De ingrediënten voor dit succesontbijt komen meestal op zaterdag door Nederland’s meest succesvolle winkelformule: Albert Heijn - aan de deur bezorgd. What the actual fuck hier mensen, dit is welvaart op een niveau dat onvoorstelbaar is al voor een grote meerderheid van de planeet lijkt me zo.
Nou, dan rommel ik me een beetje door de dag, afspraakje hier, interviewtje daar, onderzoekje zus, opdrachtje voor reparatie zo her en der door de week, en dit stort dan netto ongeveer het geld dat ik steek in het omhooghouden van een bedrijfsstructuur weer netto terug op mijn bankrekening waardoor ik met hetzelfde geld, meer gedaan krijg. Hoe dat werkt, mag je zelf uitvogelen natuurlijk. Enfin, mijn zelf georganiseerde dagbesteding draait op mijn eigen geld en betaalt dat ook weer terug, dus is niet verlieslijdend, en dit was het eerste doel dat ik voor ogen had met mijn bedrijf. ✅Check. Next stop: Volledig inkomen er uit halen. Daartussen? Steppingstones. We komen er wel.
De eerst volgende mijlpaal op dit gebied hoop ik 17 juni weer te behalen, want dan mag ik bewijzen dat ik over de theoretische basiskennis beschik die dan ook mijn relatieve succes vandaag de dag verklaart:
Ondertussen heb ik de middelen om eind deze maand ook met Poes weer naar de dierenarts te kunnen voor d’r vaccinatie en checkup. Dat vind ik erg belangrijk, dat ik mijn lieve huisgenootje die onlangs haar 8ste verjaardag vierde, ook medisch in de gaten en gezond kan houden. Is wettelijk ook verplicht trouwens, maar ik zie in de praktijk dat er veel mensen zijn met wisselende of minder hoge maatstaven voor zorg en onderhoud voor hun huisdieren. Ik vind dat onacceptabel. Het is tevens de reden dat ik niet meer katten heb geadopteerd: Dan zou ik het echt niet meer kunnen bekostigen. En dat moet ik niet willen.
Maar goed, zo opgesomd wat is belangrijk en wat is vrijheid? Wat is succes en wat is het dat ik bereikt heb in dat licht? Mijn eigen tijden, mijn eigen werkzaamheden, mijn eigen vriendin en mijn eigen kat, mijn leuke huurhut, mijn gesubsidieerde opleiding overigens - maar toch, zelf aangevraagd en voorgefinancierd. En dat alles in betrekkelijk goede gezondheid. Ja, soms doet het leven en bestaan nog wel zeer, maar nee, er zijn geen objectieve redenen voor dat lijden in mijn omstandigheden verder. Als ik kortom momenteel relatief ‘groot’ lijden ervaar komt het door medicijnafbouw of mijn take op de feiten met een wel erg perfectionistische bril die natuurlijk alleen maar kan teleurstellen ook. Het bracht me veel, maar soms is het ook nodig dat prestatie paradigma eventjes af te zetten. Ik ben dan misschien niet lineair succesvol volgens een gebaand pad … ik moet tevens de eerste nog tegen komen die daarin wel altijd binnen de lijntjes kleurde. Foutloos was het niet, maar het resultaat dusver is de moeite waard: