Medicijnafbouw 2.0 - Een kijk op 113

Een nieuwe stap - in de welhaast eindeloze saga "Jelle & The Chemicals between us"

Goedemorgen! Welkom op deze mooie woensdag. Ik schrijf in dit blog een wirwar aan onderwerpen aan elkaar die ik omwille van de onduidelijkheid onder 1 kopje van “Medicijnafbouw” heb geschaard omdat al deze genoemde activiteiten en zaken zich afspeelden sinds mijn meest recente afbouwstap van 1,0 naar 0,5mg Risperdal. Ik weet niet of ik daarmee recht doe aan de veelzijdigheid en volheid die ik ervaar sinds ik minder medicijnen heb alweer. En ik heb tevens een filmpje met een vurig betoog om je medicijnen vooral tot in de eeuwigheid op gewenste systeemniveaus te houden, ook teruggetrokken van YouTube. Het is mogelijk en lukt momenteel alweer 2 maanden om met de halve dosis te doen dus. Ik doe dit in 2 giften van 0,25mg Risperdal per dag. Strak volgens schema op 7:00 en 18:00 uur. En vergezeld van een Xanax 0,5mg om het niet extreem ongezellig te maken als ik lijd onder het opnieuw beschikbaar komen van delen van mijn grijze en witte massa die jaren onder een laagje afgeschermd zaten.

Zaken die ik sinds de afbouwstap dus heb ondernomen, betroffen onder andere het Symposium waar ik hier eerder over schreef bij het UMCG. Daarnaast is een aantal activiteiten privé georganiseerd om te kijken hoe ik nu met de herwonnen gevoeligheid mijzelf het beste kan verhouden tot de omgeving. Soms merk ik dat ik intens of heftig reageer en dat mijn omgeving dan weer hint of laat merken dat niet te verwachten of dat het misschien niet proportioneel zou kunnen zijn… Dat neem ik ter kennisgeving aan. En ik realiseer mij terdege dat heel sterk op de ratio gaan, hoewel misschien volgens de logica volstrekt juist - volgens de menselijkheid ongewenst is. Dus ik heb als leerdoel meer souplesse en minder bijtende vechtlust te etaleren. Al denk ik soms nog wel dat degenen die mij doelloos door dit lijden hebben laten gaan moesten bloeden voor hun daden - ik snap dat dit soort contraproductief gewapend slachtofferschap mij geen stap dichterbij het verlossende herstel brengt. Rancune is in dat opzicht een beletsel van herstel, en geen onderdeel er van. Ook met in het achterhoofd het laatste werk van Brenda Froyen “Tussen Waan en Zin” (leestip!) - verhaalt van een sterke drive om te gaan graven zich vast te bijten op zaken die buiten haar invloed en haar zaak liggen. Dit is een bekend fenomeen - dat men met een overvloedig ontwikkeld brein wel vaker tentoonspreid. Het vastbijten op daders, en daarmee dus slachtofferschap, dient geen enkel doel en daarmee alleen maar weer die daders zelf. En mij niet.

Daarbij heeft lieve Brenda, ondanks dat zij daar geen weet van had - mij onwijs geïnspireerd door haar vlammend betoog voor medicinaal herstel.

Dat zij het niet heeft volgehouden is te begrijpen, maar niet eerlijk. En ik spreek voorts nu met mijzelf af, dat als de keuze wordt - een bepaalde hoeveelheid, in beperkte mate, van medicatie, OF mijzelf van het leven beroven - ik toch probeer het beste van het leven te maken.

Aanvankelijk was het oprecht niet mijn intentie om een In Memoriam voor Brenda te schrijven. Wie ben ik tenslotte? Een onbetekenende Hollander zonder werkelijke connectie met de vrouw die ik pas na haar dood leerde kennen. De ernstig zieke Brenda. We deelden een ziekte, maar niet elkaars bestaan bij leven. Als zij had geweten van mijn bizarre tocht door de Belgische heuvels – inclusief een ritje met de ambulance, opgezet ter lering en hopelijk niet te veel vermaak – en als zij had geweten dat ik op een dag net zo verloren zou zijn, met zo’n bizar gebrek aan controle... dan had ik dat misschien met haar kunnen delen. Zou het dan minder eenzaam zijn geweest? Het leven in psychose is een worsteling, eenzaam en oneerlijk. Tenslotte doen de meeste mensen alsof zij het niet begrijpen aangezien zij niet daar willen zijn met hun hoofd, met hun leven, op de rand van waanzin. Dat gaat te diep, dat is te angstaanjagend. Dat mag niet bestaan, in de orde en redelijkheid van het alledaagse. Dit is waar psychose ultiem dodelijk eenzaam wordt.

Ik sprak eerder met 113 op locatie bij het Trimbos Instituut, ik weet niet of jullie het nog herinneren. Maar ik had een halve boodschap over herstel waar het aan kwam op biomedisch de optimale condities nastreven om suïcide te voorkomen. Afgelopen “Walk into the Light” was ik erbij in Deventer met mijn geliefde om mijn ontvallen lotgenoten te herdenken. Brenda hoort hier ook bij al was zij geen directe naaste van mij persoonlijk, zij liep dezelfde weg. Ik heb een papier met daarop “In Memoriam” in de IJssel laten afzinken. En daarbij in een groep stilgestaan bij de ultieme broosheid van dit bestaan. Het was mooi.

Daarna ging het leven gewoon weer door natuurlijk voor mij wel. Voor ons wel. En hoewel ik lang heb geloofd dat het hebben van een partner toch het ultieme antidotum voor suïcide zou blijken, was dat bij Brenda toch ook niet bepaald het geval. Het is belangrijk dat we de ruimte zoeken, en vinden en claimen om elkaar bij leven duidelijk te maken wie wat voor ons betekent. En elkaar daarmee binnen de boot te houden.

We gingen naar Body Worlds - afgelopen weekend. Waartoe ik een galerij met afbeeldingen maakte. Ik heb hier met Gemini een script gecodeerd dat als template voor eender welke afbeeldingen collectie gebruikt kan worden:

BodyWorlds Amsterdam Renske & Jelle - sorry voor deze abrupte onderbreking van het vorige onderwerp hoor, maar ik had een heel ander blog voor ogen met het noemen van wat eigen leuke ervaringen.

En een speelse verwijzing naar dat ik van mijn Kinderpostzegelscollectie had geprobeerd af te komen maar dat Kutawiki te achterlijk is om een marktconforme prijs te mogen vereisen - en dat ik voor biedingen van minder dan 400 euro gewoon geen afstand doe van deze mooie collectie.

En toen moest ik aan Brenda denken, aan het herstel dat haar gefaald had en toen nam de zoektocht naar de feiten mij mee in zwaarmoedigheid. En een twijfel aangaande mijn eigen herstel. Want eerlijk, ik heb er heel lang en nadrukkelijk bij stil gestaan, dat het overwinnen van de medicatie ultiem toch niet ten koste van mijn leven mag gaan want dat het dan toch inderdaad wel heel zonde zou zijn. Maar ik zie en voel hoe het nu wel beter lukt. Ook doordat ik aanvankelijk geen publiekscommunicatie deed voordat ik de sprong maakte. En nu is de dosis al weer een paar maanden gehalveerd en heb ik wat vertrouwen dat dit wel gaat zo. Maar extreem langzaam uitsluipen dus. En niets forceren. En contact blijven maken met naasten, en lotgenoten zoals bij Anoiksis. En de laatste kennis opdoen, zoals 15 oktober bij Kenniscentrum Phrenos:

Waar ik op kosten van onze mooie vereniging bij aanwezig mag zijn. En herstel gerichte activiteiten voor het RGOc, waarbij ik onlangs weer in de Nieuwsbrief gepubliceerd ben.

Nou, het lijkt een beetje rare afwikkeling en zo voelt het ook. Ondertussen schallen via KINK de klanken van Greenday’s Basketcase weer door de koptelefoon en dat is mijn cue dat we gaan afronden hier.

Met een mix van rouwen en vastberadenheid dit rode lint van herstel te blijven vasthouden. Tot een volgende keer!

Hier had een gedoodverfde standaardzin van het betekenisloze mediacircus kunnen staan dat je niet alleen aan zelfmoord moet denken - maar er vooral ook met iemand over moet praten. In plaats van die zin letterlijk te citeren zoals onder elke uiting online waar het onderwerp zijdelings te sprake komt, verwijs ik je met mijn eigen woorden en gemeende en gevoelde oprechtheid naar de site van 113 - en druk ik je persoonlijk op het hart dat je echt beter nog één iemand extra kan spreken bij leven, dan elk gesprek voor altijd onmogelijk te maken. Beterschap.