Intentioneel goed van geheugen
Soms is Vergeten blasfemie welhaast tenslotte
Het weer is inmiddels lekker opgeklaard in Luxemburg. We zien samen mooie en indrukwekkende zaken. Soms blijven de kids in de hut plakken, en op andere momenten ondernemen we zowaar gezinsactiviteiten, zoals geheel gezamenlijk zwemmen. Vandaag was voor mij daarin een hoogtepunt: het klimmen en elegant tussen de bomen door ziplinen. Daar hoort beeld bij, dus bij deze: 99 kilo schoon aan de haak – last time I checked trouwens.
De oudste heeft nog zichtbaar moeite met het plekgedoe. Al is het reeds bijna vijf hele jaren geleden dat ik het gezin in de breedte kwam uitbreiden als bonus-aanhangsel. Aanvankelijk was ik niet bijzonder actief in de leventjes van deze schattige diva-schepseltjes. Ik zag dondersgoed, herstellende van alcoholisme of niet, dat dat plekgedoe bij hen maar één keer kan. En totdat ik absoluut zeker was dat ik kon inspringen in meer gezinsgerichte activiteiten, deed ik dat nauwelijks, of op een laag pitje. Eerst het ijs breken, en niet erdoor zakken, was het devies. Een gewaarschuwde herstellende ICT’er telt voor twee, dus ik nam de waarschuwing over hoe ingrijpend actieve participatie in het gezinsleven zou worden, van een niet nader te noemen fellow, dan ook zeer serieus.
Weet je wat het is? Zoals ik al wellicht te vaak heb genoemd – maar niet omdat ik ijdel met die referentie omspring – zijn sommige gevers van op te volgen adviezen, of juist tot voor kort levende voorbeelden, dat inmiddels dus niet meer. Dat benadrukte ik al eens vaker. En hoewel die personen en die omstandigheden waarin ik ze verloor geenszins vergelijkbaar zijn, geeft de ervaring van dergelijk verlies wat gewicht in de schaal om hierbij letterlijk met tranen in de ogen te staan:
We waren een paar dagen hiervoor dus ook op de Amerikaanse begraafplaats. Vergis je niet, en ik probeer dat ook niet te doen: de betrekkelijke vrijheid en de levensstandaard die wij vandaag zo kunnen vieren en hooghouden, is een gigantisch bevochten legacy waar velen voor stierven, decennia geleden al. Of denk je dat ik zo gezellig vakantie had kunnen vieren als de Deutsche Autobahn vandaag tot aan Katwijk aan Zee had gelopen? Ja, en geen Duitser is heden ten dage persoonlijk nog verantwoordelijk natuurlijk. Dat neemt niet weg dat de helft van de oppastijden tijdens de jaren van mijn jeugd, waarbij ik nu deelneem aan het leven van de dochters van mijn lief – zo’n beetje van 8 tot 11 jaar – vergezeld waren van mijn wijlen oma. Zij sprak bij herhaling van ‘die rotmoffen’ en meer gezellige anekdotes. En toen ik dan ook zelf Duits moest gaan leren, is het gewoon nooit echt blijven plakken. No hard feelings verder. Goed, ik dwaal gruwelijk af. Zal nog wat van de Franse slag zijn die ik overhield in de “liminale tijd” die ik tot hier had afgelegd. Het ondertussen van een compleet huwelijk, dat niet voor de eeuwigheid bedoeld was, Godzijdank. Meer over die omleiding in het ondertussen hier:
Boeken worden eindelijk eens uitgelezen in dit specifieke ondertussen op de camping. Maar goed, waar was ik?
Eigenlijk heb ik heel veel en vaak adviezen gekregen waarvan ik toen dacht: “Gast, ik ben toch lekker bezig hier?!” Maar ik heb nog wel een hersencel actief die dan snapt dat een welgemeend advies nooit zomaar lichtzinnig terzijde zou moet worden geschoven. Soms belandt het dan eventjes op het “plankje”, om later weer af te stoffen en alsnog toe te passen als de situatie en tijd daar alsnog om vraagt.
Zo leer ik ook vrij veel en vaak willekeurige cursusjes, zo lijkt het. Maar wat ik vanochtend begon door te bladeren, belandde wel direct en mooi samen met de praktijk. Ik had het niet beter kunnen verzinnen.
En dit is niet wat je denkt dat het is. Nou ja, als je denkt dat het weer een zelfbevestigingscertificaat van temporale aandachtsijdelheid is… misschien, maar dit korte stukje courseware begon wel degelijk met de voor de hand liggende notie dat als je momenteel te maken hebt met moeilijke mensen, je er misschien zelf ook wel eentje bent. So I’ve noticed, right.
Andere leuke familie-uitjes die we tot dusver ondernamen, waren – naast inmiddels al twee keer een uitje naar de lokale Aldi, gemeten in objectief goede tijden – het bijwonen van een goochelshow. En natuurlijk gingen we met zijn allen een volstrekt voor kinderen geschikte film kijken. Ze sliepen er gelukkig geen seconde minder om.
Dus, we hadden ook Samen-kijk-foto’s… maar gezien de afwerende beweging die de oudste naar de camera maakte, kies ik nu een foto waar we allemaal niet op staan, om haar gevoelens daarbij ook te respecteren. Want ze is al 11. En pas 11. We proberen zo goed en kwaad als dat gaat een werkwijze uit te stralen waarbij zij achteraf enkel kan concluderen dat het toch echt haar eigen kijk op de zaken was die de sfeer soms trachtte te bepalen. Goh. Ja joh? Ja.
Moet ik nog leren acteren, zeker op deze leeftijd. Ik was vandaag 42 jaar oud.
