Hoogbegaafd: Een Felicitatie of een Diagnose?

Huiswerk bij module 7 van de online cursus "Anders, Intens, Snel"

De opdracht was simpel, onderdeel van module 7 bij Gifted People BV: “Wat betekent hoogbegaafdheid nu voor jou?” Een vraag die me onmiddellijk terugwerpt op een leven vol classificaties, normduidingen en beschrijvende diagnoses. Woorden, geplakt op mijn persona, die meestal een incompleet beeld gaven van de gebieden waarop ik tekortschiet.

Hoogbegaafdheid lijkt de andere kant van datzelfde spectrum. De methodiek is identiek: neem een woord, een classificatie, en plak het op een zijnswezen om het te omschrijven. Alleen dit keer gaat het over mijn zogenaamd positieve eigenschappen. Maar laat ik eerlijk zijn, na zes hoofdstukken over ‘anders, intens en snel’, weet ik dat het niet alleen maar rozengeur en maneschijn is. Het is een label, en het beschrijft iets over mij.

Een belangrijke nuancering die ik leerde, is dat niet iedereen het zou willen zijn. Dat plaatst me op geen enkele wijze boven of onder anderen. Het is meer een complexiteit die me plaagt. Zo ervaar ik het ook. Hoogbegaafdheid biedt volstrekt niet alleen maar voordelen; het is een verantwoordelijkheid, een complexiteit die dieper gaat.

Een illustratief voorbeeld: als HB’er leer je op een gegeven moment dat je van de meeste mensen niet veel hoeft te verwachten qua rationele argumenten. Dus je stopt met vragen stellen. Je stopt je te engageren met, laten we zeggen, iedereen die zijn hoofd niet kan vouwen om de concepten die jij dagelijks voor het ontbijt consumeert. Het ironische gevolg? Ik werd er dommer van. Niemand vertelt je meer wat als je geen interesse toont. Je moet vragen blijven stellen, juist aan de hele soort, ondanks de velen die je uitlachen of weigeren je te begrijpen. Diezelfde mensen zullen ook deze nieuwe classificatie gebruiken als een stok om mee te slaan. Jezelf etaleren als HB’er heeft dus weinig zin.

De volgende vraag: “Geloof je, denk je of weet je dat je hoogbegaafd bent?” Ja, volgens de kenmerken en de handleiding van ‘anders, intens en snel’ voldoe ik eraan. De symptomen, de kenmerken, inclusief de valkuilen, kan ik volledig op mezelf plakken. Maar ik heb eerder systemen aangenomen waarvan ik dacht dat ze het complete verhaal waren, om later te ontdekken dat de werkelijkheid veel genuanceerder is.

En de overweging van een IQ-test? Ik heb er al een paar achter de rug. Een vroege, ongecontroleerde test suggereerde 137. Later, in een gecontroleerde setting, kwam een psycholoog uit op 117 – bovengemiddeld, maar geen klassieke HB-score. Een herhaalde test bij Mensa, terwijl ik onder de medicijnen zat en een slopende reisdag achter de rug had, plaatste mijn algemene intelligentie in het 92e percentiel, maar leidde niet tot toelating.

Laten we het er maar op houden dat IQ niet het leidende criterium is. Dat ik, volgens de kaders van deze cursus, er volledig aan voldoe. Waarschijnlijk ben ik ook in dit opzicht weer een net iets ander vogeltje dan de rest.

“Hoe fijn of mooi is het?” Dat is het niet. Het is niet fijn. Ik heb een k*tleven omdat ik zo complex denk. Ik ken bijna niemand die zo is als ik. De mensen die ik kende die zo waren, gingen naar de tyfus aan de drugs. De succesvolle, slimme mensen van nu willen mij niet kennen vanwege mijn verleden. Ik hoor nergens bij. Een klassemigrant, vrij naar Eus.

Ik kan een boek één keer lezen en het later woordelijk citeren. Fantastisch, toch? Ondertussen word ik met medicijnen in het gareel gehouden omdat ik “niet normaal kan doen”. Daar heb je veel aan.

Dus ja, ik ben het waarschijnlijk. Gefeliciteerd met mezelf.

Dit artikel werd ondersteund met AI, voor de leesbaarheid - maar de inhoud is volstrekt afkomstig van mijn eigen bralbrein.