Hoe kan het zo groeien
Genieten is ook een werkwoord
Gisteren zijn we met het gezinnetje er op uit gegaan om dan toch maar wat bezienswaardigs te gaan bekijken op locatie een half uurtje rijden vanaf de camping verderop: Een vlindertuin. - En dan niet zo’n half tamme waar je met een vergrootglas en veel geduld een enkel vlindertje moest spotten. Nee, deze afgesloten tuin was riant gevuld met vele grote exemplaren. Blauwe, rood-bruine, geel-zwarte, en zelfs een gigantische roze vlinder. En allemaal enorm groot. Echt groter dan een volwassen vuist. Het was dan ook een regelrecht betoverende ervaring om zo tussen deze door de lucht dartelende diertjes te kunnen wandelen. Vooral de blauwe exemplaren waren enorme showdieren, en lieten zich regelmatig vlak voor je neus of om je hoofd dansend zien. Ze lieten zich echter ook niet vangen. Hoe hard de kinderen ook probeerden om ze te laten landen in hun hand. Wat overigens niet mocht ook. Kijken doe je met de oogjes. Maar vooral de jongste had zichtbaar moeite met het opvolgen van die instructie.
Na precies een afgemeten uur werden we verzocht om weer plek te maken voor de volgende kudde bezoekers. Het was vereist om een tijd te reserveren dan ook, dus toen die er op zat konden we nog enkel een souvenir halen en weer terug naar de Nederlandse enclave op de heuvel bij Larochette. Ik kocht een koffiemok die beplakt was met plaatjes van de vlinders in de tuin als aandenken voor veel te veel geld. Ach ja, het is vakantie en ik wil graag iets om op terug te kijken. De kinderen kochten een vlinderringetje ieders, welke ook blijkt mee te kleuren.
Af en toe ben ik wel nieuwsgierig of het thuis goed gaat natuurlijk. Maar zo te zien vermaakt Poes zich nog wel eventjes en het is mij inmiddels ook duidelijk dat de taak om de kat te voeren serieus genomen wordt door mijn buuv. Dat stemt mij vrolijk en gerust.
Het is vandaag alweer de 23e zoals ook te zien op het camerabeelden hier… En dat betekent voor half werkend maar ook werkschuw Nederland, weer een klap met al dan niet gratis geld. We krijgen deze maand allemaal weer een paar tientjes meer, maar alles wordt ook weer duurder of nou ja, je kent die cijfertruc wel inmiddels: De getallen stellen steeds minder voor. Het is met opzet. Over het al dan niet verstrekken van financiële middelen aan mensen die eigenlijk helemaal in zichzelf geen economisch rendabele activiteiten ontplooien, is een beleidsdocument naar buiten gekomen. Dit vanuit de WRR. Het behelst te duiden wat wordt bedoeld met het woord en nu dus ook de politieke term: Grip. Grip van burgers op hun omgeving, leven en omstandigheden. En wat daar dan voor nodig is. Hoe de overheid daarin kan voorzien. En wat de huidige visie is op het gebied van levensonderhoud überhaupt mogelijk maken voordat we mensen proberen met de neus op de pijnlijke feiten te drukken dat het dus niet lukt en dat dit ook nog een hun eigen schuld is, terwijl ondertussen niemand zich geroepen leek er aan bij te dragen uit vrije wil. En daarom hebben we belastingen. Als we het egoïsme van een kleine zelfredzame groep de maat der dingen zouden maken, hadden zij spoedig het personeel tenslotte ook niet meer om dat koninklijke leven mogelijk te houden. Je bewoont geen eiland tenslotte, dus Grip is iets dat zich in samenhang met de rest ontvouwt ook vooral. En waar de een grip op heeft kan de ander het verliezen, zo is het ook. Interessante materie welke zich hier verder laat lezen.
Veder wandelden we hier dus eerder al rondjes op en neer via steile trappen en grote hoogteverschillen wat dan wel zorgt voor idyllische vergezichten. De omgeving is hier prachtig. Niet verpest met hoogbouw en andere ophokfabrieken. De kids nemen hier dan ook een momentje om van het uitzicht te genieten. Dat moesten we natuurlijk meteen vastleggen, want zo lang kunnen ze hun aandacht nu ook al weer niet houden er op. Ik heb het idee dat zij nog niet weten wat het precies zo waardevol maakt dat ze mee kunnen en dit uitzicht dus bewonderen. En met het GRIP-document in gedachten en denkende aan mijn eigen ontwikkeling, vraag ik mij af: Is het nu werkelijk nodig om mogelijk zelfs kunstmatig, maar in ieder geval barrières op te werpen die leiden tot schaarste en zelfs wanhoop, om met die diepte de waarde van het uitzicht op deze hoogte te kunnen bevatten? — Ethisch vind ik het lastig voelen. Ik zou deze, nu nog, schattige dames natuurlijk op geen enkel moment willen onderwerpen aan de tuchtiging zoals ik die vanuit het systeem ervaren heb ooit, lang geleden gelukkig alweer. Maar toch, ik ben het niet vergeten.
Had ik kunnen doorbouwen tot vandaag zonder die ervaringen echter? En wat hebben zij nodig om vergelijkbare lessen minder pijnlijk te leren?
Goed, mijn koffie wordt koud. Interessant bespiegelingen allemaal, maar veel te serieus nu voor op vakantie.
Vandaag voorspellen ze iets beter weer gelukkig. En de camping ligt er momenteel - 6:43AM op de klok - nog stilletjes bij… Ik ga dan ook na mijn koffie zo nog eens eventjes in alle vrijheid de benen strekken en genieten van de schaarse rust. Hoewel ik in klokuren niet bijzonder uitslaap - eigenlijk maak ik evenveel slaapuren als thuis - is het gecombineerd met deze momenten voor mijzelf, nog wel goed te verdragen.