Het Failliet van (de geloofwaardigheid van) de 'Medische Wetenschap'

Als hearsay verregaande consequenties heeft

Goedemorgen,

Ik wist vanochtend ten eerste niet dat ik dit betoog nog zou gaan schrijven. Als u later de feiten reconstrueert, zult u mogelijk een geniaal plan ter ontmanteling of weerlegging van deze of gene ontwarren, of een – zoals reeds aangekondigd – daad van zelfbeschuldiging, zoals ook de Joker 2 voortreffelijk uitbeeldde. Een door trauma getormenteerde ziel die desondanks zo gefixeerd was op waarheidsvinding en volledige, ondraaglijke verantwoordelijkheid, dat hij zichzelf de zwaarste straf deed toekomen.

Ontmaskering van de Orenmaffia

Het begon met een simpele oproepbrief. Bij nader inzien was die natuurlijk een puur commercieel staaltje ronselen, inspelend op mogelijke ongerustheid en potentiële klandizie door Beter Horen, toen ze mij een brief stuurden met het verzoek mijn gehoor te laten nakijken. Ik heb geen idee wie of wat Beter Horen de toegang tot mijn data (NAW) had gegeven, maar ik klik per week vaker op “OK - dit heb ik (niet) gelezen” dan ik me zelfs bewust registreer – dus het zou zomaar legitiem kunnen zijn. Wenselijk is natuurlijk een tweede. Enfin, ik maakte vol goede trouw een afspraak bij de vestiging van Beter Horen hier in Zutphen. Een bekwaam medewerker, audicien – noemen ze zich daar – constateerde eerst dat hij in ieder geval zelf geen vuile handen wilde maken en me gelastte mijn oren te laten uitspuiten. Oké prima, dit was ook wel nodig. Ik doe dat niet wekelijks en wattenstaafjes zijn tenslotte satan anno nu. Dus ik maak een afspraak bij mijn huisarts, waar de lieftallige assistente, bekwaam en professioneel als zij was, mijn oren zacht en doeltreffend uitspoot. Geen centje pijn hier. Chapeau.

Opnieuw bij Beter Horen aangekomen onderging ik de testbatterij. Een visuele inspectie liet nu dus perfect schone gehoorgangen zien. En vervolgens begint de bekende piep-test waarbij je op het knopje mag drukken. Als er echter tijdens deze tests ook ergens een verschil van meer dan 2 punten wordt aangetroffen, wordt – automatisch – doorverwezen naar de KNO-arts. Protocol. Richtlijn. Het zal wel, ik vind mijn oren ultra belangrijk, dus ik laat graag nakijken of ze nog wel functioneren. Ik maakte mij oprecht ongerust door de mededeling dat er wat verlies was opgetreden op bepaalde frequenties en ik had mij laten vertellen dat ik zelfs bepaalde klanken niet eens meer goed kon verstaan. Ik ben hier zeker 3 weken ‘mentaal mee bezig’ geweest als ik eindelijk bij de KNO-arts aankom.

Nurse Ratched hier zet mij in een auditieve isoleercel. Ik merk nog op dat als zij mij wat aandoet, niemand het zal horen. Alleen heeft deze ‘cel’ gelukkig een raampje. Opnieuw word ik door de testbatterij gehaald. En ditmaal moet ik niet alleen piepjes maar ook woordjes herhalen. Ik heb er echt bij zoveel daarvan het idee dat ik ze niet of nauwelijks versta, dat ik oprecht aan mijzelf ga twijfelen.

Gelukkig duurt deze onzekerheid niet lang. De KNO-arts haalt mij opnieuw op uit de wachtruimte en bespreekt de resultaten. “Wat denkt u zelf, hoe het met uw gehoor is gesteld?” - Eerlijk dokter? Ik denk dat ik mij prima staande houd, ik versta u luid en duidelijk en ben zelfs erg gevoelig in ruimtes waar meer dan standaard geluidsproductie plaatsvindt. De dokter beaamt dit direct: “Inderdaad, op spraakvolume en -niveau is er Niets mis met uw gehoor. Alleen in het 4000-hertzspectrum heeft u wat we een ‘skihelling’ in het gehoorbereik noemen. Maar op uw leeftijd eigenlijk niets om zorgen over te maken.” - Ik noem hier terloops, bij de vraag of ik ooit naar een KNO-arts ben geweest, dat ik mij dit niet kan herinneren. Maar dat, gezien mijn uitgebreide ‘medische anamnese’ in de psychiatrie – waarbij zogenaamd het gehoor dingen zou waarnemen die het niet kon waarnemen – het mij opvalt dat ik inderdaad nog nooit eerder op het gehoor ben getest vanuit die route. Ik maak hier melding van de tenlastelegging van schizofrenie indertijd. De dokter vervolgt mij gerust te stellen dat we elkaar niet vaker hoeven te zien en een moment ben ik dolgelukkig. Mijn geliefde oortjes – zij mankeren, afgemeten naar leeftijd – helemaal niets. Dat zei mijn moeder trouwens ook altijd al. Maar ja!

Vervolgens krijg ik de volgende brief in mijn medisch dossier:

Pardon? En nu staat er ‘ineens’, ongecheckt maar gretig overgenomen, een algemene voorgeschiedenis van “Schizofrenie”?

Ik zie hoe dit werkt. Ik deed exact hetzelfde namelijk, toen ik de NFI-psycholoog souffleerde met de terminologie van GGNet, in 2007. Waardoor mijn onttrekkingsklachten van de Risperdal geïnterpreteerd werden als opnieuw optredende klachten van “Schizofrenie” – wat is dat überhaupt eigenlijk? Ik zou het moeten weten toch, als de ‘eigenaar’ van dit label. Ik heb werkelijk geen idee. Voorwaar ik mij nooit in de constitutie van duurzame ontregeling van mijn gedachten heb begeven – geheel zonder externe invloeden die het logischerwijs zouden verklaren. Want ik gebruikte ‘vroeger’ alles wat los en vast zat, en dat wisten ze overal. Ik heb het dossier om het te bewijzen.

Nou, laat ik voor eens en altijd deze medische maffia de oren wassen: Er is en was niets mis met mijn denken, perceptie, of mijn waarneming. Mijn brein functioneert het merendeel van de tijd vrij optimaal en uitstekend, zolang ik het niet overvraag. En dit woord: schizofrenie – in wezen lulkoek, die zonder te checken overgenomen wordt, decennia later in dossiers? Dat gaat helemaal nergens over. Steek het maar ergens. Maar bedankt voor het gratis geld, hè. En ga dit nu maar uitleggen aan de maatschappij, verzekering en andere instanties die belang hadden bij het betwisten van mijn geloofwaardigheid.

Ik ben namelijk terug, en met de Toeristenroute in dit land heb ik mijn roeping gevonden en de nodige psychologische en ervaringsbagage meegekregen die mij zal helpen in mijn queeste. Ik zie u in het gymnasium.