Volgens de artsen, psychiaters en aanverwante geleerden moest ik blij zijn met een leventje in de marge. Waarin ik met veel hulp van instanties, hoge dosissen medicatie, regelmatige schijtirritante contactmomentjes en een verder tamelijk uitzichtloos leven maar genoegen moest nemen. Mijn waslijst aan zogenaamde diagnoses loog er niet om. Van schizofrenie tot antisociaal en bovendien verslaafd aan zo’n beetje alles. Nee, het zou met mij nooit meer goed komen. Ik mocht blij zijn als mijn bestaan op een zeker moment niet bestond uit het laveren tussen twee momenten van algeheel drama in. Dit is een oproep aan hen die de hel overleefden om het verhaal te vertellen. Dit is de andere optie, dan ‘euthanasie bij psychisch lijden’.
Rond de eeuwwisseling viel ik uit voor school met angstklachten en drugsmisbruik. Vrij snel escaleerde de boel uit de klauwen waar ik toentertijd woonde en maakte ik een ‘eerste acute psychose’ door, of althans, ik was behoorlijk de weg kwijt en werd per politie en ambulance afgevoerd naar het gekkenhuis. In de jaren van rehabilitatie die daar op volgde was de houding van hulpverleners onverminderd pessimistisch. Ik zou levenslang een ernstig invaliderende hersenziekte hebben. En eigenlijk zo erg als tijdens een opname, dat zou mijn vooruitzicht voor de rest van mijn leven blijven. Om het nog enigszins dragelijk te maken moest ik zeer hoge dosissen medicatie per injectie toegediend krijgen en verdragen dat meer van dat dehumaniserende tuig met regelmaat haar sombere voorspellingen over mijn levensloop deed. Ik werd volledig afgekeurd voor werk, en mocht blij zijn als ik überhaupt zelfstandig kon wonen. Laat staan zonder ondersteuning vanuit de GGZ.
Er waren jaren waarin ik echt zeker liever dood wou, maar waarvan ik nu blij ben dat dit niet gelukt is.
Het volledige verhaal kun je hier als PDF aanschaffen natuurlijk, een boekje dat ik samen met Humanitas uit gaf over mijn levensloop dusver in 2023.
Maar de conclusie kan ik wel vrij snel naar toe schuiven. Ik krijg al tijden geen medicatie per injectie meer. Ik ben al jaren niet meer geneigd om toe te geven aan mijn verslavingen (cocaïne, speed, alcohol, cannabis, etc.) onlangs vierde ik de bedenkelijke mijlpaal van 900 dagen geheelonthouding. Waarin ik dus geen druppel dronk ook tevens. Ik rook niet meer, iets waarvan ik eerder ook dacht dat het mijn dood wel zou worden als ik tenminste zelf niet al voor die tijd iets hardhandiger mijn leven tot een halt had geroepen.
Ik heb een leuke vriendin, al ruim 3,5 jaar, waarmee ik een goede LAT-relatie onderhoud. Zij heeft 2 kinderen en een goede baan als ambtenaar tevens. Onlangs kocht zij een huis. Ik zelf woon nog altijd in een leuk huurhuisje in Zutphen waar ik tevens een thuisstudie volg weer om de vaardigheden van ondernemerschap te laten vastleggen in een diploma. Ik heb namelijk een eigen bedrijf in computer ondersteuning en verdien tegenwoordig elk jaar meer van mijn inkomen zelf hiermee. Daarnaast ben ik vrijwilliger voor de patiëntenvereniging als technisch beheerder van een forum en doe ik de sociale media op X. De medicatie die ik nog moet slikken is per maand minder, en op afzienbare termijn zal ik daar waarschijnlijk volledig van af kunnen. Ik heb in zijn geheel geen last meer van ‘positieve symptomen’, paranoia, stemmen etc. dit is allemaal verdwenen.
Ik vraag jou, de lezer, om met de kennis van mijn herstel, het verhaal dat ik hier boven aandraag dat op Twitter tevens staat en gewoon met de kennis nu dat de psychiatrische ‘diagnose’ nog wel eens behoorlijk de plank mis slaat naar dit verhaal te kijken: Depressed but physically healthy Dutch woman, 28, with a borderline personality disorder says she will end her life by euthanasia next month because doctors say she will never get better (dailymail.co.uk)
Wellicht ken je haar wel. Zoraya heeft tenslotte uitputtend en tot in het waanzinnige haar verhaal mogen doen over hoe fucked up haar leventje is en dat ze toch echt dood moet want dat er niks meer aan te doen is. Ik bestrijd dit dus aan de hand van mijn eigen levensloop en ook aan de hand van vele getuigenissen die je kan vinden op Twitter onder artikelen over haar euthanasie.
Ik vraag je om in te lezen in bijvoorbeeld dit maar ook vele andere online beschikbare bronnen waarom de psychiatrie geen autoriteit over leven en dood zou mogen hebben op zichzelf.
Nu, ik had een langer en meer uitgebreid verhaal voor ogen, maar ik denk dat als ik afsluit met te zeggen dat ik net 9,5 uur heerlijk heb geslapen met mijn vriendin en de kat die hier ook rond loopt… dat ik zo direct weer lekker weekend activiteit ga ondernemen als relaxt wandelen, genieten van het mooie weer, een beetje lezen. Lekker eten en drinken wat ik wil omdat ik toch vanavond ook weer de volledige koelkast gevuld krijg door de Albert Heijn… ik denk dat als ik dat beeld schets, dat mijn leven momenteel zich afspeelt tussen twee AH bezorgmomentjes in, dat het wel duidelijk is. Verre van uitzichtloos lijden lijkt me tevens.
Het is soms kommer en kwel in het bestaan, maar gelukkig hebben we niet het gezeik van Patricia Paay mensen... Want Rijk zijn, dat valt niet mee...
Toevoeging, vannacht in emotie getikt:
Iemand zei hier rekening te houden met dat/diegene dat Zoraya zover had gebracht dat ze liever dood wilde. Die kwam binnen. Los van dat het verder onzin is, want mentale aandoeningen zijn formeel nooit iemands schuld . Maar dat is juist het hele wit-was-systeem van geestelijke pijn waar de psychiatrie institutioneel aan meewerkt. Als je als slachtoffer - oprecht, zonder eigen schuld - in de psychiatrie belandt, ben je echt meestal nog een keer doublefucked. Want ergens hebben we als maatschappij afgesproken dat we mensen die emotioneel reageren, of die "damaged goods" zijn, of die "een kruisje bij hun naam hebben", dat we die niet meer hoeven serieus te nemen. Dat verder alles wat hen overkomt, hun eigen schuld is hoe dan ook of vanwege een of andere LULKOEK DIAGNOSE die niet te bewijzen valt verder en NOOIT tot MOORD zou mogen leiden, want dan Winnen de Onderdrukkers dus juist.
En alleen daarom blijf ik er bij dat ik wil blijven leven, om genoeg van die KLOOTVIOLEN te IRRITEREN en beledigen en uiteindelijk te getuigen hoe achterlijk het systeem is dat we hebben opgetuigd om mensen institutioneel te classificeren en buiten te sluiten.