Ik ben opgegroeid in een familie waar psychische problematiek niet ver gezocht was en waarin een stabiele basis en sturing soms ontbrak. Sinds de puberteit maakte ik een aantal onhandige keuzes, waar ik wel verantwoordelijk voor gehouden werd. Ik was 14. Omdat ik het gevoel had nergens bij te horen, zocht ik de aandacht van mensen die mij niet hielpen. De drang naar zowel vrijheid als om ergens bij te horen werd niet in goede banen geleid. Een onhandige keuze had veel invloed op mijn gezondheid en levensloop, ook omdat ik het simpelweg niet kon overzien. Dit leidde ertoe dat mijn leven tot mijn 36e jaar in het teken hee gestaan van de gevolgen van verslaving en ernstige psychiatrische ontregeling.
Crisis en afzien
Na een crisisopname voor een acute psychose op mijn 19e en niet passende zorg daarna, belandde ik op straat. Daar kreeg ik, mede door medicijnonthouding, opnieuw een ernstiger psychose waarbij ik een vuur aanrichtte. Ik werd opgesloten in het Huis van Bewaring. Daarna werd ik opgenomen in de Forensische GGZ en kreeg ik dezelfde nietszeggende “diagnoses” en te veel medicatie. Er waren periodes dat ik actief poogde uit het leven te stappen omdat ik geen idee had wat ik hier op aarde deed. Ook nadat ik een huisje had gevonden en getrouwd was, gebruikte ik nog middelen om de onvrede die ik voelde te dempen.
Steeds was er formeel gezien hulp en waren er pogingen om mij op de rit te krijgen, maar er veranderde niets aan de kern. Dit in combinatie met een disfunctioneel netwerk maakte de terugval onvermijdelijk. Ik werd als het probleem gezien: ik deed het zelf. Daarmee was ik als gesprekspartner ongeldig en voelde ik me afgewezen. Er werd niet echt wezenlijk met mij, maar vooral over mij gesproken. Niemand anders nam eigenaarschap over mijn leven en ik zelf ook niet.
Kantelpunt
Nadat mijn huwelijk mislukt was, mijn vrouw mij verliet, en mensen die ik als vrienden of rolmodellen had beschouwd, waren overleden - waarschijnlijk ook door slechte leefstijl, sowieso te vroeg - kwam het kantelpunt: Dit moest anders.
Nu, 7 jaar na dat moment, gaat het echt goed met mij. Ik besta tegenwoordig zonder verslavende middelen. Ik ben altijd wel ergens mee bezig en kan tegelijkertijd genieten van de rust en stilte, maar heb ook zeker de juiste mensen om mij heen nodig. Een balans die goed bewaakt moet worden. Dat doe ik door een vaste dagindeling en veel wandelingen te maken, te schrijven en te praten met naasten. Dat is nodig om spanning te reguleren. Ik luister graag muziek, schrijf blogs, werk aan computers, netwerken, websites. Dit alles helpt. De ICT-activiteiten zijn in de vorm van mijn eigen bedrijf, wat de focus op zelfregie legt.
Aangezien niemand anders zoveel tijd ervoor over hee, ben ik degene die het meeste met mij bezig is. Ik ben ook degene die er de vruchten van plukt. De ontwikkeling naar het gevulde leven dat ik vandaag heb is niet vanzelf gegaan.
Tot de scheiding, na enkel ambulante leefstijltraining en met repressie in gedachten, was ik erin geslaagd met drugs te stoppen. Alcohol was een grotere uitdaging. Ik ging kapot van eenzaamheid terwijl ik aan het lezen was en daarbij rookte en dronk in een kamertje met internet in het huis dat ik deelde met mijn ex-vrouw. Dat mijn vrouw uiteindelijk vertrok was een doorbraak, achteraf gezien.
Afkicken en opnieuw beginnen
De WMO kwam te hulp en deed de suggestie voor een afkicktraject via een bekende verslavingskliniek, toevallig dezelfde als mijn ouders ook aanprezen. Niet enkel ambulante zorg of opsluiting, maar een intensieve aanpak binnen de setting van de kliniek, uit eigen motivatie om een eind aan oud gedrag en daarmee de stuurloosheid te maken.
Ik doorliep een stevig en intensief programma. Het luisteren naar verhalen van anderen, het beter leren begrijpen hoe het leven werkt zonder middelen. Met de focus op dat verslaving een ziekte is, maar waar je wel keuzes in kan maken. Dit was minder deterministisch dan de eerdere ziektes die zogenaamd biologisch vastgelegd zouden zijn. Ik leerde: nooit meer gebruiken is de enige kans op een hanteerbaar leven. Ik leerde hoe ik met het gevoel van onrust en zucht om moest gaan. Ik leerde coping strategieën en ontdekte wat gezond leven inhoudt. Ik begon te geloven dat het leiden van een waardevol leven mij zou kunnen lukken. Die zes weken bij de verslavingskliniek waren belangrijk, maar minstens zo belangrijk was de tijd daarna.
Positieve Spiraal
Mensen om mij heen moedigden mij aan in het maken van de juiste keuzes voor mijn gezondheid. Zo ontstond een positieve spiraal in relatie tot de omgeving. Ik geloof niet in een 'selfmade man'-construct. Een populaire eigenwaan. Mensen zijn sociale wezens en grootsheid als mens ontvang je vooral in wederkerigheid en dit moet je leren benutten. Je kunt jezelf niet zomaar uit de bodem plukken; je hebt anderen nodig. Allerlei mensen. De mensen van de kliniek in het begin. De mensen die ik leerde kennen via internet naar aanleiding van het bloggen. En niet in de laatste plaats mijn vriendin en haar kinderen. Samen leerden ze mij wat ‘normaal’ leven is. Ik wist eerder niet beter. Dat ik een inkomen en huis had, was essentieel in het herstel. Een langer verblijf in instellingen zou mij mentaal hebben gebroken. Terug naar de wereld van verslaving en psychiatrie zou letterlijk dodelijk zijn geweest.
De basis van herstel was volledige abstinentie. Volhouden was in het begin het moeilijkste. Activiteiten afwisselen met voldoende rust en zelfcompassie in de vorm van het nastreven van lichamelijke ‘reinheid’. De regelmaat zorgt voor een ritme waarop mijn leven voortkabbelt. Het is niet meer destructief. Nu kan ik genieten van de relatie met mijn vriendin, de schoonheid van het leven en de muziek daarbij. Het vertrouwen dat er ook na diepte weer een weg omhoog is en dat er na vermoeidheid rust en energie zal zijn.
Kwetsbaarheid blijft
Ik blijf een kwetsbaarheid houden. Dat komt tot uiting in het snel trekken van conclusies, gedachtesprongen en aannames, vaak pas na slaapgebrek en ontregeling. Dit kan leiden tot een negatiever mensbeeld waardoor ik mij eenzaam voel. Op zulke momenten grenzen opzoeken waardoor de dynamiek met de omgeving ook te lijden krijgt.
Eerder was dit een trigger om mij te verliezen in middelen. Dit doe ik niet meer omdat het mij onnodig kwetsbaar maakt. Medicatie in een minimale dosis is echt iets anders en helpt wel. Leefstijlverbetering gaat verder dan abstinentie in de vorm van regelmatig bewegen en gezond eten en een beter sociaal netwerk onderhouden tegenwoordig. Nu zijn de gevolgen van mijn eigen gedrag veel beter te overzien en in lijn met wat ik zelf wil.
Een enkel woord: herstel, maar het is dagelijks hard werken. Ik realiseer mij dat als ik door was gegaan met gebruik en de bijbehorende sociale omgeving, dat ik er niet meer was geweest. De spijt en de rouw over de verloren jaren en mensen kan ik steeds meer loslaten. Ik kijk vooruit, geniet van vandaag en let goed op mezelf en waar ik invloed op heb. Het gaat voor mijn gevoel soms nog tergend langzaam, maar tegenwoordig wel consistent vooruit.
Wensen voor lotgenoten
Ik zou willen dat iedereen die zich lang onbegrepen hee gevoeld, vooral eerst, zonder oordeel, zichzelf leert begrijpen en de eigen waarden bepalen. Om die met waardevolle mensen vorm te geven. Niet iedereen is evenveel tijd of aandacht waard. Ik zou dit advies willen geven aan iedereen die het gevoel hee overal buiten te vallen en die wellicht stomme keuzes hee gemaakt vanuit het gebrek aan kennis en richting. Ik zou willen dat iedereen die stuurloos is weer koers kan zeen of vooral ook zijn eigen kompas mag ontdekken.
Daarvoor is het volgens mij nodig dat je aan zelfonderzoek doet: wat is van jou, wat hoort bij anderen en wat zou je willen dat er bij je ideale, toekomstige zelf hoort. Als je bijvoorbeeld besloten hebt dat lezen bij je past, lees dan ook regelmatig. Wees consistent en transparant in je handelen. En doe de dingen die duurzaam goed voelen. Sta open voor subtiele hints wanneer je met het juiste bezig bent. En merk op waar deze afwezig zijn. Dit wordt je kompas om op verder te gaan. Communiceer, praat en stel vragen. Mensen kunnen niet je gedachten lezen. Met wederkerigheid en interactie kom je verder. Met zelf maar wat doen meestal niet.
Gamechangers
Er waren een paar beslissende factoren in herstel. Het besef dat het niet zomaar goed komt, gepaard met de wens en de hoop op een beter leven. De aanpak bij de laatste kliniek en de hulp van mensen om mij heen. En daarnaast sociale zekerheid. En niet in de laatste plaats mijn partner. Zij die mij niet veroordeelt. Mijn geliefde hee vertrouwen in mij en zorgt voor een ongekende motivatie in mijn herstel. Misschien was zij niet op mijn pad gekomen als ik er niet in had geloofd? Ik ben trots dat het lukte, dankbaar dat het nog steeds lukt: het leven zal nooit zonder uitdagingen zijn, maar met de juiste mentaliteit en consistente inzet kom je verder.
Biografie
Mijn naam is Jelle van der Pal, cliëntvertegenwoordiger voor het RGOc, daarnaast tegenwoordig ICT-ondernemer. Eerder maakte ik een aantal crisissituaties mee als pad-afhankelijk gevolg van een complexe thuissituatie, onhandige keuzes en middelenmisbruik dat ondanks vele behandelingen veel te lang kon voortmodderen. Inmiddels alweer bijna 43 jaar, - op de helft van de CBS gemiddelde levensverwachting, zou ik zeggen. Deze tweede helft wil ik wat doordachter aanvliegen. Nu ook geruime tijd in herstel, en dit is mijn verhaal voor op deze site….
Toelichting
Dit verhaal verscheen eerder op een site vanuit het Rob Giel Onderzoekscentrum maar is daar momenteel niet meer te vinden. Ik heb het daarom na informeren tot mijn zaak gemaakt het opnieuw toegankelijk te maken. Ik ben geen voorstander van een trage speltactiek waarbij ik alleen de juiste antwoorden mag doorlopen en geven - en vlieg zaken dan op eigenwijze-wijze aan anno nu. Wellicht maakt mij dit minder tactvol op dit moment. Sorry.