Het moment dat ik er alleen voor kwam te staan, was confronterend. Mijn vrouw was vertrokken en ik werd geconfronteerd met het feit dat mijn alcoholisme geen uit de hand gelopen hobby was, maar een ziekte. Dat was het punt waarop ik actie ondernam. Ik deed het niet alleen; de gemeente heeft me hierin ondersteund. Ze hadden het slechter kunnen doen, maar ze hebben het vrij goed aangepakt.
Mijn herstel begon met het Minnesota-model, een methode waarbij mensen in groepen samenkomen om elkaar tips en steun te bieden. De theorie is mooi, maar in de praktijk bleek het niet voor mij te werken. De groepsleden namen nooit contact op, en ik voelde dat ik degene was die altijd initiatief moest nemen en mijn kwetsbaarheden moest tonen om iets terug te krijgen. Dat was niet de wederzijdse ondersteuning die ik zocht. Ik besloot al snel dat dit niets voor mij was.
Ik vond een ander alternatief in de zogenaamde ‘tactische intact zelfhulpgroepen’. Dit was veel laagdrempeliger. We bespraken wat er de afgelopen week was gebeurd en hoe we onze nuchterheid konden behouden. Dit systeem beviel me beter, omdat het minder druk oplegde en geen ingewikkelde rituelen vereiste. Het stelde me in staat me te concentreren op het opbouwen van een normaal leven, in plaats van constant bezig te zijn met de strijd tegen verslaving.
Herstellen was een lang en moeizaam proces. Gelukkig kreeg ik op een gegeven moment steun van een vriendin, iemand die de gemeente me had aangeraden. Onze relatie heeft me geholpen. We hebben een LAT-relatie, dus we wonen niet samen, maar ze is er voor me. Ik heb ook een klein netwerkje van een paar betrouwbare mensen opgebouwd, die ik kan bellen als het nodig is.
Wat ik geleerd heb, is dat de romantische beelden van vriendschap die je op tv ziet, niet overeenkomen met de realiteit. Ik had vroeger de illusie dat ik in de put zat en anderen wel van die geweldige vriendschappen hadden, maar dat is een leugen. Als puntje bij paaltje komt, blijkt wie er echt voor je is. Ik ben daardoor ook minder naïef geworden. Als mensen me vragen om ingewikkelde taken op te pakken voor ‘het algemeen belang’, of als ze hun politieke plannen aan me voorleggen, denk ik: “zoek het zelf maar uit”. Ik heb ervaren dat je er uiteindelijk alleen voor staat en dat niemand je een helpende hand toereikt als je zelf niet in actie komt. Ik voel me dan ook niet verantwoordelijk voor de problemen van anderen, en zeker niet als ze die zelf veroorzaakt hebben.
Over 48 uur ben ik 4 jaar in totaal volledig alcohol abstinent. Daarmee bedoel ik dat ik letterlijk geen enkele alcoholische consumptie meer heb genoten sindsdien. Wel liters 0,0% bier en alcoholvrije wijn - omdat altijd koffie en water gewoon schijtvervelend wordt op den duur. En het drinken geen probleem is, maar de alcohol en het effect dat het heeft op de waarneming vooral. Ik heb overigens eerst een paar maanden zonder alcoholvrije drankjes moeten doen. In de kliniek, en in de maanden daarna mag je geen 0,0% drankjes drinken natuurlijk, omdat dit triggert. Dus een paar ranja-maanden moet je wel aan denken. Is goed te doen.
Gaandeweg ook gestopt met roken, godzijdank. Dat had ik ook veel eerder moeten doen. Nu ook al jaren volledig rookvrij (en ook vapevrij tevens).
Dus ja, dan heb je je hoofd helder en je blik weer scherp en dan lukken dingen ineens weer. En dan kom ik er achter, dat er decennia moedwillig, intentioneel en zonder genade tegen mij gelogen is aangaande het chronische karakter van mijn vermeende hersendefect. En die “schizofrenie”? Daar merk je dus helemaal niets meer van. Dat ik anders, intens en snel kan voelen dan wel weer zeker ja.
Het is een klucht dat ik mishandeld ben volgens protocollen waar de criminele soortgenoten aan gehouden worden. Het volstrekte gebrek aan doelmatige en intentionele aandacht en specifiek hier voor cliënten in de zorg in het oosten, is stuitend. Ik ben er opgehouden, aan de praat gehouden, soms prettiger soms wat minder - maar niet geholpen.
Dat moet je tenslotte zelf doen. Want een zelfbeeld, maak je zelf. Daar kan niemand je uiteindelijk bij helpen. En dat is dan uiteindelijk niet alleen een cadeau in prikkeldraad, maar nu ook met nucleaire beveiliging. En wie mij niet gelooft moet het vooral proberen aan te tasten wat ik opgebouwd heb…