Deconstructie van de Parasiet

Het ontmantelen van niet-helpend gedachtegoed voor wat het is: Programmering

Goedenacht. Het is 2:36 als ik begin met tikken. Volgens mijn interne wekker die de laatste dagen weer wat van slag is, de hoogste tijd om op te staan. Dus ik heb maar koffie gezet. Ik kan mij wel proberen te verzetten, maar kennelijk zegt mijn hoofd dat het nu heel belangrijk is om jullie te vertellen dat er een parasiet in mijn hoofd zit. En als ik mij niet sneller en beter bewust word van hoe deze parasiet het leven en de vreugde uit mij van binnen probeert op te eten, dan zal hij mij blijven plagen tot het bittere eind ben ik bang.

Het was vrij recent dat ik een vlogger vond die met haarscherpe precisie omschreef hoe het in zijn werk gaat. Een construct voor je gedachten. Een systeem binnen mijn eigen oriëntatie, mijn oordeel, mijn gedachten - het lijkt verweven en toch is er een dualiteit tussen wat in een hoekje schreeuwt om aandacht - en wat antwoord dat het zijn bek moet houden. De deconstructie van de mentale onevenwichtigheid zal ik mogelijk via de woorden op dit blog nog kunnen voltooien.

Hij werd gevoed met lovende woorden en ging dan ook piepen toen die uitbleven. Het is een monstertje dat de dief van plezier was voor zo lang. De resultante van jaren lang gepest zijn als zeer kleine Jelle, en de oordelen, afwijzingen en alle vormen van niet-toestaan, weghouden, minachting en onheuse bejegening zijn sindsdien gestapeld op deze kern-parasiet. Het is het gedachtegoed dat stoelt op mechanismen van controle in de echte wereld maar een gevangenis voor mijn gedachten - als een systeem binnen een systeem.

Een caleidoscopische uitoefening van de macht in de buitenste oppervlakkige laag die zich naar binnen had gevreten als een gulzig serpent dat werkelijk elke sprankje kind dat nog restte in mij, af snauwde, sloeg en beantwoorde met hatelijke teksten. Al geef ik de hersenparasiet nu meer credit dan hij eigenlijk verdient. Want zijn meest gehoorde manifestatie - een luide wens om te sterven die het tracht op te dringen aan mijn binnenste kern, die daar echt niet aan wil - is een simplistisch geformuleerd commando in de ik vorm: “Ik wil dood”. Een korte zin, die te zielig klinkt om serieus genomen te worden. Nou doe het dan, mietje. “Snij je polsen nou maar door anders komt het er niet van!” (En wees gerust Hans, ik sneed al in mijzelf voordat je deze zin had laten uitzenden…)

Maar goed, het gedachtenconstruct manifesteert zich ook vaker minder evident. Als weloverwogen bezwaar tegen leuke dingen. Als een oude man in mijn nog net geen 43 jarige schedel die ik serieus zou moeten nemen omdat de tijd leert dat oude mannen nu eenmaal serieus genomen dienen te worden. Hou je bek, gek. Enig gedachtegoed dat ouder dan mijzelf is dat zich wil manifesteren alsof het mijzelf is, is programmering. Een stuk code, een onderdeel van het controlesysteem van de buitenwereld, dat naar binnen is geslagen. En binnenin huishoudt en mij onderdrukt en klein houdt met ‘intrusies’ en ander ongewenst commentaar.

Deze werden overigens talrijker en sterker vanaf het moment dat ik op Risperdal gezet werd. En dat was in 2002. Maar aangezien men een dichtgetikt contract aan mij had voorgelegd waar drugsmisbruik uitgesloten werd van deelname aan de trial bij Jansen-Cilag… Werd er op geen enkele wijze voor mij meer gezorgd zodra ik daarin terugviel. Terwijl mij geen enkele meer constructieve manier tot dan toe was aangeleerd om met mijn gevoelens, gedachten en gedrag om te gaan. Anders dan deze te ‘medicaten’ ofwel lamleggen. Joh, die had ik zelf ook al verzonnen hè. Met de oer-hollandse tuinbouw producten (Cannabis) in mijn smoel had ik effectief ook de manifestaties van mijn gedrag dermate postuur gegeven dat mijn omgeving mij kennelijk als ouder, wijzer en meer matuur zag dan ik daadwerkelijk was op dat moment.

De essentie kwam er pas uit toen ze mij langere tijd geïsoleerd hielden van de buitenwereld - in de gevangenis - zonder drugs. Al kreeg ik daar op den duur wel antipsychotica, omdat men geloofde dat dit nodig was. Niet zo zeer medisch, want je kunt niet sterven aan wat je denkt. Maar wel om mijn ego overeind te houden op een plek waar ik niet wou zijn. Door mijn wil en energieniveau chemisch omlaag te brengen konden ze mijn persona bevriezen in de tijd op dat moment en mij proberen te her-programmeren. Maar laat het voor nu altijd duidelijk zijn: Je leert niet zoveel onder invloed van antipsychotica. De demonstratie die ik daar gaf van lerend gedrag, betrof vaardigheden die ik al had met computerprogrammatuur die verondersteld was, en vereist is voor iedereen die maar wil beginnen aan het HBO. Maar fucking Chapeau dat ik dit haalde hoor.

Kijk, daar heb je hem - de parasiet komt een hapje nemen. Met bijtende spot probeert hij met terugwerkende kracht te knagen aan prestaties die ik wel geleverd heb anno 2007 in de PI Vught. Ik had ook kunnen kiezen om op mijn cel te blijven slacken, of om enkel het hondenvoer in te pakken. Maar ik koos de mild vermakelijke en beetje vrijheid biedende studieroute. Ik hoefde enkel een paar testjes te maken en ik liep met een certificaat de poort uit uiteindelijk. Dat niet alleen, ik hield nog geld over ook zelfs. En ik was dus, afgezien van medicatie welke met dwang op mij ingezet was, volstrekt nuchter. Ik functioneerde op dat moment denk ik in mijn meest ontvankelijke staat. Maar leerde ook te springen op applaus. En het probleem met performance voor applaus is dat het publiek de macht over het spel krijgt. Dat is niet de bedoeling.

Wat we hier terug trachten te vinden is het zelf, dat onder het geconditioneerde, afgerichte, beloonde en gestrafte “ik” ligt. Een deconstructie van machtsmiddelen zonder gehoor te geven aan zijn toxische instructie tegelijkertijd. Voor wat betrof het falen in zelfdestructie, doe ik dat vandaag de dag al zo’n 28 jaar. Ik hoorde in mijn hoofd een zin, een vibe, een drang om het allemaal te stoppen - en hoewel niet altijd even elegant, pareerde ik deze parasitaire neigen al die tijd zonder te sterven. Maar het was een dans, gevecht een worsteling die de vijand dient. En de vijand is alles wat wij niet zijn. -#

Daar is die weer. Genoeg, ik ben nu al een uur aan het bloeden op deze dusver niet bijzonder elegante tekst. Tijd om de hulptroepten in te schakelen. Tot de hashtag heb ik de tekst nu gebruikt als een prompt voor Gemini “deep research” om mijn gedachtegoed langs alles dat ooit al bedacht is te leggen en te trachten nieuwe verbanden te leggen of bevestiging te vinden van mijn ideeën zoals het idee dat Risperdal intrusies versterkt. Maar ook een machinale hulp bij het vinden van gelijksoortige werken over een parasiet.

Overigens, het googlen op parasieten in je hoofd brengt je onherroepelijk op psychobabble over dat je wel gek zal zijn. De macht zal de laatste zijn om toe te geven dat zij verantwoordelijk is voor de vruchten van geïnternaliseerd lijden.

Daarover, de laatste tijd verwerp ik vaker en bewuster het nieuws volledig. Ik strek mij minder de moeite om het te begrijpen en geloof meteen al dat het niet mijn problemen zijn. Hou je bek gewoon, met je achterlijk geharrewar. Het dramatisch vertoon van wat niets anders te noemen valt dan een moedwillige poppenkast, heeft mij helemaal niets meer te leren of vertellen - ik kom er zelf wel uit vanaf hier. Ik heb geleerd dat er, afgezien van strikt levensonderhoud, niet zoveel bijgedragen wordt ‘van bovenaf’ - tenzij ik dat zelf toelaat. Dus laten we daar eens mee stoppen.

Enfin, Gemini is klaar met zoeken. - En tegen de tijd dat ik begin met tikken nu, weer, ik ook met het lezen van de output. Het scheelt zoveel als niet meteen en op voorhand nog voordat ik mijn gedachten voltooid had, iemand schreeuwt of roept of macht uitoefent waardoor mijn interne dialoog onderbroken en verstoord word. Ik ben hier aan het vormen tenslotte - laat me.

Maar goed, het resultaat van Gemini:

Hier moet je voor betalen - want dat moet ik ook.