De Roemloze Ondergang van het Autonome Hosting Project

Principes zijn mogelijk nobel, maar ze betalen geen rekeningen.

Goedemorgen!

Vanuit een zeer nat en regenachtig Luxemburg doe ik opnieuw vanaf mijn Substack webzijde een bericht naar u toekomen op het vaste land elders in de wereld. Het is mij na een experiment van enkele maanden tot mijn verstand doorgedrongen, dat zelfs met de beste aanpassingen en mogelijkheden tot volledige flexibiliteit in de vorm van de hosting, de manier van inrichten en onderhouden… het uiteindelijk niet mijn publicatiedoelen dient, om mijn blog te hosten vanaf mijn eigen huis. Ik wou het zo graag. En ik had ook in goede en goed werkende platforms geïnvesteerd. Of nou ja: Het werkte goed als ik er meer tijd aan besteedde dan ik mijzelf kon betalen of verantwoorden op dit punt. De kijkcijfers daarentegen lieten een ontluisterend beeld zien van een langzaam in de vergetelheid rakend blogje in de verre marge van betekenisloos internet. En dan kan ik wel op mijn zelf getimmerde zeepkistje gaan staan roepen op een verlaten marktplein, maar de digitale realiteit heeft anno 2025 mij dan ook gewoon ingehaald waar het aankomt op Bloghosting gebruikmakende van Wordpress en andere schattige doe-het-zelf-tools. Zelfs met gebruikmaking van AI, kreeg ik de indruk dat mijn schrijven nog verder naar de bodem van het Atlantis van de blogosphere afzonk. Kortom ik moest een visionair op dit platform als

Bart Nijman

toch gelijk geven in zijn goed gevonden alternatief voor het gestakker in de digitale kelder met eigen infrastructuur.

Was het dan voor niets? Nee, zeker niet. We hebben mooie Real World scenario’s ontwikkeld en daarmee geïnvesteerd in de eigen interne technische kennis en kunde die ik momenteel weer verder breng naar de vereniging Anoiksis. Ik heb mijn Ubuntu CLI commando-skill opgevijzeld en deze bewijzen as we speak breder het algemene nut dan mijn particuliere blogje ooit had gekund. Dus de investering in het updaten van mijn eigen kennis was zeker niet vruchteloos. Inmiddels ben ik namelijk de voornaamste technisch drijvende kracht achter de patiëntenvereniging, en dit gaat mij voorlopig nog wel meer bezig houden dan aanvankelijk geanticipeerd. En dit dus naast de onderneming die ik probeer te drijven. Maar als God het wil, (of wie er maar in Zijn naam aan de touwtjes trekt..) … dan zullen we gaan waar de weg zich openbaart en voor mij is die op dit moment hier.

Ik zal dus terugkeren met mijn blog naar Substack, en daarbij mij weer verenigen met de oorspronkelijke doelgroep. Ik heb nog een paar mensen weg te migreren uit de ledenlijst. Dit waren in totaal zo’n 5 mensen die zich sinds het op mijn eigen platform zich manifesteerde, hadden afgemeld - maar die ik dan naadloos opnieuw zou moeten migreren uit de dev-test omgeving om te repliceren. Deze mensen gaven te kennen ‘nooit op subscribe te hebben gedrukt’ - nou sue me, hier is je casual reminder dat je dan ook nooit meer mag afmelden.

We schrijven dit epistel thans vanaf een reeds ondergelopen camping op een heuvel in Luxemburg. Waar wij zondag aan kwamen met het gezinnetje en hier kunt u de video bekijken van de rondleiding door ons huisje.

De video wordt overigens ook wel nog vanuit mijzelf gehost. Zoals ik al zeg: Het was niet geheel een nutteloze exercitie. Maar voor sommige dode dingen moest ik toch erkennen bepaalde zaken niet zo goed en doelmatig te kunnen volbrengen als dat kant en klaar geleverd wordt door de mensen van Substack. En ja, zij zullen mijn content ongetwijfeld aan de laagste bieder van AI-wolven verpatsen voor veel te weinig. Maar goed, ik begrijp dat het voor mijn Geest noodzakelijk is zich onder te dompelen om boven te komen.

Voorts zal ik in de komende tijd aanmaken om de DNS-infrastructuur van JMVDPAL.nl weer om te buigen naar Substack, dan wel om een ander vernuftige technische implementatie wederom te doen gelden met een eigen domeinnaam en aanverwante investeringen ter professionalisering.

Op het gebied van persoonlijk herstel kan ik meedelen dat ik met deze huidige vakantie in Luxemburg, ook een nieuwe mijlpaal neerzet. Tenslotte stond dit in eerdere jaren al op de verlanglijst om met mijn lief en kids af te reizen, maar bleek dit dusver niet haalbaar qua draagkracht. Ik ben hier nu voor de 3e dag, en het lijkt prima te bevallen. De kinderen slapen nog, gelukkig, dus in de ochtend heb ik een tijd voor mijzelf die ik toch ook zo koester. Vooralsnog niets gemerkt van enig kennelijk defect waarvan ooit gewag werd gemaakt waarom ik angst voor mijzelf voornamelijk zou moeten hebben. Ik geef psychologiserend Nederland vanaf hier dan ook gevoeglijk de vinger. Thans heb ik een levensstijl en invulling die u mij nooit voor mogelijk hield. Waarvan u zei dat ik wel aan wanen zou lijden met het voeren van een eigen bedrijf of het nastreven van een gezinsleven. Nou, fuck you very much - een niet bijzonder triomfantelijk, maar wel vanuit mijn tenen gemeende overtuiging dat u - intentioneel of door incompetentie, wie zal het zeggen, maar het nogal verkeerd ingeschat had.

Quod erat demonstrandum