De doorlopende zegen regen

Sinds ik stopte met terugvallen in gebruik

Ik begon dit stukje te tikken toen ik zojuist iemand op Substack zijn 50ste dag in abstinentie zag vieren. En ik voelde de gedeelde blijdschap. De overwinning van de eerste anderhalve maand. Ik weet het nog, en besluit er een blog over te schrijven met als thema dankbaarheid en de vele zegeningen op deze 1474ste dag in volledige abstinentie.

Op 14 oktober 2021 nam ik het besluit om nooit meer een druppel te drinken. Nu, vier jaar later, kijk ik terug op een aaneenschakeling van successen en positieve wendingen die ik zelf ‘zegeningen’ noem. Hoewel ik niet per se religieus ben, voelt het alsof het ontvangen is van een hogere macht.

En hoewel ik weet dat bepaalde christelijke groeperingen waarde hechten aan tongentaal - heb ik mij laten bijstaan door AI om mijn eigen woorden gestructureerd over te brengen. Ik heb het dus ingesproken opnieuw, AI heeft de grote lijn uitgezet van mijn verhaal, en daarna ben ik het gaan bijpunten met het toetsenbord. De mengvorm dus die ik voor persoonlijke stukken nog wel kan benutten.

Maar goed, religie, hogere machten, zegeningen: Wie zegt dat jij daar op zit te wachten?

Maar het is geen magie; het is causaliteit. Al deze goede dingen zijn rechtstreeks terug te herleiden naar die ene keuze.

Het is oké als het niet in één keer lukt

Ik wil beginnen met een belangrijke nuance voor iedereen die dit leest: het is oké als het niet in één keer lukt. Ik poogde al in 2019 om volledig abstinent te raken, maar dat ging niet direct. Als je de keuze moet maken om te stoppen, heb je er waarschijnlijk al een lange gewoonte van gemaakt. Het afleren daarvan gaat niet in één keer. Het doel is om uiteindelijk langer gestopt te blijven dan dat je in gebruik bent geweest. Maar zoals voor mijzelf, ik begon al voor de middelbare school met af en toe wat alcohol te drinken - en in de hedendaagse maatschappij zou dat absoluut afkeurenswaardig zijn. Het was een getuigenis van een soort van armoede in die tijd echter, niet van onwil of kwade intentie - als ik er aan terugdenk. En ook daarom is kinderopvang bij wet regelen misschien niet eens zo heel gek of overbodige luxe.

Ik ben nu vier jaar doorlopend nuchter, en gezien mijn geschiedenis is dat een prestatie. Het is in totaal 6 jaar sinds mijn herstelreis begon. Die keuze heeft me geen windeieren gelegd. Het is letterlijk zo dat ALLES wat ik gevraagd had aan mijn hogere macht, tijdens het Minesota Model abstinentie traject om te wensen in de komende 5 jaar - Dat heb ik gekregen, en met rente op rente.

De Oogst: Wat de Keuze Opleverde

Als je een goed leven leidt en aan jezelf werkt, heb je een grotere kans dat je de juiste dingen zult vinden. Voor mij begon dat vrijwel direct:

1. Mijn Relatie: Mijn vriendin kwam op mijn pad. Dit was niet gebeurd als ik niet had gekozen om naar de afkickkliniek te gaan. Dat is de harde realiteit van padafhankelijkheid. Die keuze leidde tot een fijne vriendin en leuke kinderen als bonus.

2. Mijn Bedrijf: Ik kon weer helder nadenken. Hierdoor kon ik een studie oppakken en de basisvaardigheden voor ondernemerschap formeel afvinken. Ik heb nu een eigen bedrijfje en krijg steeds meer klanten. Ik heb sindsdien geen dag van armoede meer gekend. Ze komen de welvaart hier letterlijk over de drempel tillen anno nu. Ik schaam mij er soms bijna voor.

3. De Reizen: Kort na mijn besluit won ik een prijs bij de loterij: een reischeque. Hiermee konden we onder andere een reis naar Italië maken in 2022. Dat was een ongelofelijk goede start van mijn nieuwe leven. Het hield me ook op mijn pad: ik moest nuchter blijven, want ik wist dat mijn hele leven weer zou instorten als ik één druppel zou drinken. Daarna afgelopen naseizoen in 2024 kochten we zelf gewoon tickets en ging we naar Portugal - waar we toch wel 1 van mijn schrijfhelden,

   Bart Nijman
   konden ontmoeten in levende lijve. En ja, wat hij schrijft is niet onomstreden, maar ik heb het over de beleving van een plaatje. Iemand van wie ik veel gelezen had, die een bepaalde tijd recht in mijn hoofd had gesproken via de toetsen, heb ik ontmoet en er pizza mee gegeten. Dat vond en vind ik een belangrijk life-event.

Gisteren appte ik Michiel Veenstra - en sorry als ik nu 2 mensen bij elkaar noem in een stuk die daar nooit zelf voor hadden gekozen - dat ik zo blij was dat toen Fokko mij had uitgenodigd in Hilversummie … Dat hij even een handje kwam schudden. En ook weer een mooie foto voor in de privé collectie.

Michiel Veenstra bekeek ik heel veel in EkstraWeekend natuurlijk - toen in troebeler tijden, en sindsdien kwam hij uiteindelijk via KINK.nl weer op mijn pad, en de muziek die dit leven mogelijk maakt wordt door ‘zijn radiostation’ dagelijks in mijn hoofd gestraald. Niet onbelangrijke invloeden dus om te noemen.

En nogmaals sorry heren dat ik jullie er aan de haren bij sleep om mijn punt over te brengen. Maar het is een punt van dankbaarheid voor het nieuwe leven dat mij is overkomen. Waarin de mensen die ik van waarde vond en vind in levende lijve ben gaan opzoeken om ze aan te kijken en te herkennen. En dit is een waarde die ik niet goed onder woorden krijg. Het heeft ook te maken met ranking - iets waar Danielle vast nog wel wat over kan en zal vertellen. Iemand die nog op mijn ToVisit-lijstje staat overigens. Het lot bepaalt dit soort dingen, ik kan het niet forceren. Zoveel is mij duidelijk.

Nieuwe Rituelen in plaats van de ‘Grind’

Herstel is niet alleen het afvinken van dagen. Als het leven een ‘grind’ wordt van ‘s ochtends ontbijten, ‘s middags lunchen, ‘s avonds eten en slapen, hou je het niet vol^. Ik heb nieuwe rituelen in mijn leven geïncorporeerd.

Mijn enige ‘guilty pleasure’ is nu de dure koffie van de Pelikaan. Het heeft een overzichtelijk effect, en het ophalen ervan is een ervaring. De mannen daar maken het met zoveel aandacht en ambachtelijkheid klaar zodat ik de ideale koffie bij mijn ontbijt heb. Een kadootje! Met recht het recept voor een opgewekt humeur! - Al is het in de context van dit herstelblog misschien niet zo credible om te verhalen van middelen die een positief effect hebben op de stemming. Er zijn medicijnen en vergif - dat is gewoon zo. En het type waar je abstinent van moet blijven vallen allemaal onder vergif. Uiteindelijk is het beste medicijn ook je keuze zuiver houden. In al die jaren dat ik leed aan verslaving, was de keuze om mij te omringen met anderen die dat ook geen probleem vonden er een die mij daar vast hield. Dit zijn keuzes. En de middelen die je gebruikt bij je keuzes zijn maar voor een verbazingwekkend klein deel verantwoordelijk voor de resultaten. De keuze, richting en intentie is leidend. Of lijdend, net hoe je er in staat.

Het gaat ook om het vinden van de juiste steun. Ik vond uiteindelijk mijn plek bij Intact, de zelf-herstelgroep van de lokale verslavingskliniek. Die steungroep was minder plichtmatig en ritueel, wat makkelijker aansloot bij mijn toch al complexe leven. Maar ik was begonnen via de NA aanvankelijk, al hebben die letterlijk in de regels staan daar geen mediapraatje voor te houden, dus dat houd ik dan ook maar bij terloops noemen zonder te proberen te adverteren. Het sloot in elkaar aan, de 2 herstelroutes, wil ik maar zeggen. Na een vorig blog waarin ik wat teleurgesteld leek in het Minnesota Model, vond ik dit een belangrijke nuance. Het hielp wel. Ik houd ook van knuffels (hugs) - voor wie er aan doet dan.

Twee Recente Metaforen

Het gevoel dat dingen ‘toevallen’ gaat door tot op de dag van vandaag. Twee recente voorbeelden illustreren dit perfect:

1. De Airco (Een Tweede Kans)

Ik had een airco nodig voor mijn datacenter at home. Ik kocht een ‘tweedehands’ model (een retour) met minimale beschadiging. Dat escaleerde: het pootje was kapot, daardoor rammelde het apparaat en ging het volledig defect. Ik had het geld ervoor geleend en baalde enorm. Ik legde het bedrijf uit wat er was gebeurd: kapot geleverd, geprobeerd te maken, nog kapotter gegaan. Ze hadden het op zoveel manieren kunnen tegenwerken. In plaats daarvan gaven ze mij letterlijk een tweede kans en stuurden een gloednieuwe, en zelfs beter, model. Dit is exemplarisch voor hoe mijn leven nu op allerlei punten gaat.

2. De Regenboog (De Belofte)

Gisteren moest ik een pakketje wegbrengen. Ik had beloofd het in de ochtend te doen, maar door drukte en vergaderingen moest ik het op een specifiek tijdstip doen—dwars door de verrekte regen. Ik kwam thuis, totaal doorweekt. Ik kleedde me om en even later liep ik hier en zag ik het: een gigantische regenboog, van horizon tot horizon, vlak boven mijn huis. Ik zag de metafoor. Zoals het verhaal in de Bijbel: nadat de wereld is ondergelopen, toont God de regenboog als teken dat Hij de mensheid niet nogmaals laat onderlopen. Voor mij symboliseert het de belofte.

Waarom ik dit deel: Nalatenschap

Ik voel me verplicht om te delen wat mij is toegevallen. Eerst was dat een bak ellende, nu zijn het steeds meer dingen die positief uitpakken, en dat is veel leuker om uit te delen. Je wil niet met lege handen op het feestje van het bestaan komen.

Heroverweeg je gewoontes. Vraag je af wat je kunt bijdragen als je jezelf zo goed mogelijk behandelt. Als je later op je sterfbed ligt, vraag je je niet af of je je KPI’s hebt gehaald. Je vraagt je af wat je hebt nagelaten.

Ik heb mensen zien werken aan hun sterven om daar ook in te slagen. Wat ik me van hen herinner, is het gevoel dat ze mij hebben gegeven. Dat is de nalatenschap. Mijn streven is om voor de mensen die mij zullen herinneren, een zo goed mogelijk verhaal te zijn. Al zal dat niet bij iedereen lukken en dat is ook okay.

Nog een grote zegen dit jaar kwam in de vorm van het optreden van Linkin Park - waar ik eindelijk bij mocht zijn! Eerder was niet gelukt en Chester - ja, die zit aan de andere kant van de regenboog - moeten we maar aannemen. Maar leeft voort.

Dit leven is zo mooi, zo gelaagd. Kansen waar niemand nog heil zag. Opnieuw opbloeien uit de as van wat afgefikt werd. En als ik in metaforen ga praten is dat ongetwijfeld een manier om op korte termijn weer in een instelling te belanden … maar ik loop over. Er is zoveel gegeven. Zoveel ontvangen. En ik kan het niet voor mijzelf houden. Moet het delen. Moet het overbrengen. Moet het laten zien. Stap 12. En wie het ook is die af en toe een lichtje laat schijnen of klinken: Maak me in godsnaam wat eleganter in dit proces.

Terwijl ik het einde van dit blog af werk, draait Michiel hier live nummer 1401 in de KINK-1500:

En dat zegt alles. En ik zit te janken. Sorry hoor.