Anders, Intens en Snel

Maar wat schiet ik er nu eigenlijk mee op?

Goedemorgen vanuit een druilerig Luxemburg opnieuw.

Vanochtend werd ik getriggerd door een reactie op een post op LinkedIn, waarin weer gestrooid werd met de klassieke leugens van: “Ik kan dit artikel niet openen”. Nee, beste mensen, je verwacht dat wij geloven dat je niet weet dat je daar gewoon je e-mailadres kunt invullen, of naar 'The Archive' kunt gaan voor een gratis kopie voor armlastige Gerda’s…

Je wilt dit echter brengen alsof het aan de boodschapper ligt, die logischerwijs ook niet van de honger wil omkomen. Schuif je gierigheid niet op hen af en doe niet zo slachtofferig. Dit is het internet. Alle kennis is hier onbeperkt beschikbaar. Niemand hoeft op dat vlak iets tekort te komen, zeker niet als je pretendeert iets zinnigs te melden te hebben over een onderwerp als hoogbegaafdheid.

Het onderwerp werd geplaatst door Femke Hovinga, een expert op dit vlak, die ik onlangs had leren kennen via YouTube waar zij een onderhoudend babbeltje hield. Het ging precies hierom: https://fd.nl/samenleving/1560080/laat-je-wel-of-niet-testen-of-je-hoogbegaafd-bent

Nu, ik heb mij dus laten testen volgens de nogal beperkende visie van Mensa, en in pure IQ-punten kom ik er niet aan. Ik doe een goede gooi naar bovengemiddeld denken, verbaal en qua cijferlogica, maar Mensa heeft een wel zeer krappe benadering die vooral tijdgebonden is. Hierdoor schoot ik bij sommige tests compleet in de stress en rondde deze dan ook verkeerd/ongeldig af. Het totaal 'oordeel' van Mensa vereist dat je ten minste ergens 98% of hoger scoort, en ook daar kwam ik niet aan. Tot zo ver de illusie van HB voor mijn persoontje dan. Dacht ik.

Mijn directe omgeving – mensen met spreekrecht aangaande mijn leven, zal ik maar zeggen – bleef echter aanhoudend beweren dat ik op een goede manier anders was. Dat dit snel en intens gaat was mij duidelijk ook. Dus we gingen wat dingetjes napluizen. Ik heb mij ook redelijk oppervlakkig ingelezen in de HB-materie. Het scheelt dat als iets boeiend genoeg is geschreven, ik in de regel maar één keer lezen nodig heb om het altijd – of althans de bruikbare essentie – te kunnen reproduceren. Hierdoor heb ik nooit hoeven leren. Want een herhalende beweging waarbij ik meer moeite doe dan nogmaals lezen, dat kan ik niet eens bevatten. Ik zie dingen vaak in één keer, anders gaat het vervelen. 'Blokken' op studiemateriaal, bijvoorbeeld om een vreemde taal als Frans of Duits te leren, lukt mij niet. En ik heb nooit de juiste bekrachtiging in mijn ontwikkeling meegekregen om dit wel te gaan doen.

Toen dit kindje nog wat verwachtte van het schoolsysteem, waren zijn ouderarbeiders vooral te druk met de hypotheek te kunnen bekostigen die ze net iets boven hun maat hadden afgesloten. Zodat ik vooral niet moest zeuren over vakken als Grieks of Latijn. Mijn bonusvader zou bovendien ook niet zoveel begrijpen van hoe je de inhoud van een dwarsdoorsnede van een piramide kon berekenen, dus tenzij ik een pak slaag wilde riskeren, moest ik daar niet mee bijdehand gaan doen.

Dus ja, resumé: mijn levensverhaal, inclusief welke alternatieve route tot ontwikkeling ik dan maar naast het gymnasium heb gekozen, staat al uitvoerig beschreven op bijvoorbeeld Herstel-verhalen. Het heeft geen zin en geen nut om mij hier nog verder in detail uit te wijden waarin ik vooral anders was volgens anderen. Want hun verhaaltjes hebben mij überhaupt nooit echt zoveel geholpen. Aangezien de meeste mensen – en dit is zonder overdrijving of arrogant te willen overkomen, maar ik schep niet op als ik zeg dat de meerderheid van de mensheid – niet is toegerust om mijn gedachtesprongen te volgen of te accommoderen. Dus met een berg diagnoses en drugs – al dan niet van staatswege – kwam ik dan toch nog redelijk gemiddeld uit de bus en zit deze burgerlul alsnog gewoon vanaf de camping te 'drifttikken' op een laptopje van godbetert Lenovo, omdat we gewoon geen Macbook-eliteplebs zijn.

Kortom, waar ik heen wil met dit betoog, is te melden dat ik gevleid ben dat sommige mensen tot vervelens toe benadrukken dat ik zo slim en begaafd ben, maar uiteindelijk moet ik gewoon mijn handje ophouden voor een deel van mijn inkomen. En ik krijg meewarige blikken van de mensen die wel heel goed zijn in het volgen van door anderen uitgestippelde routes wanneer ik dit moet uitleggen. "Ach wat jammer, toch een mongooltje met een Wajong" lijken ze oogrollend te willen zeggen. Ehm tja, chef, dat jij liever in vol risico op een existentiële burn-out halverwege je droomhuwelijk met de kinderen die je niet wilde, wilt gaan realiseren dat opgebouwde rechten net zo welkom zijn voor jou als ze voor mij waren toen het mij op mijn 19e gegund werd te mogen profiteren van de collectieve welvaart in plaats van een individueel loonstrookje – dat is in wezen niet mijn probleem, hè? Ik vind het een ongelooflijk beperkende visie van je als je denkt dat alleen geld van een zelf georganiseerd soort arbeid telt in dit bestaan, en dat de rest van de wereld eigenlijk maar een soort amateurs zijn die vooral niets kunnen. Maar zo lijkt loonslavend (ver)Nederland, al dan niet in ZZP-betrekking, er toch over te denken. Jouw verlies, denk ik dan.

Enfin, om dan toch maar tot een soortement van slotoverweging te komen en waarom ik vrij onverschillig en ambivalent in het hele HB-thema sta: Individuele eigenschappen helpen maar tot een beperkte hoogte. Jazeker, ik heb überhaupt nog een leven dat maar iets de moeite waard is op dit moment, dankzij vooral hoe ik geschapen ben. Maar nee, anno 2025 en in de realiteit van nu plaatst het mij op geen enkele wijze op voorsprong of ver boven de kudde om dingen te doen en te kunnen waar de mensheid bijzonder mee geholpen is. Door het systematisch afbreuk te doen via GGZ en andere beperkende denksystemen en overtuigingen, zijn de producten van enige voordelen tussen mijn oren nogmaals redelijk vergelijkbaar met die van elke 'Sjaak Trekhaak' die gewoon gamend zijn middelbare school afrondde en daarna een of andere burgerlullenstudie in de hogere menskunde van pappie moest doen en wonderwel voltooide om in een gespreid bedje in de maatschappij terecht te komen. Maar hé, ik kan ook niet alles hebben, noch moet ik dat willen.