Maandag 29 april 08:00 AM
Laat ik beginnen te constateren dat in materieel opzicht en voor zover ik het hier kan zien, redelijk objectief gemeten welvaart, bijzonder goed voor elkaar heb.
Ik heb het idee dat het niet uitmaakt of ik er wel of niet ben. Dat het mijzelf vooral een boel ellende scheelt, zo niet.
Ik voel mij tot in het diepst van mijn wezen eenzaam. Onbegrepen. Niet herkend.
Ik zit hier maar een beetje mijn eigen traject uit te dokteren. Ik vertel tegenwoordig artsen wat we gaan doen. Hoe erg had deze hele bijzondere verstandhouding voorkomen kunnen worden als men de eerste keer ook zo had geluisterd en mij geen antipsychotica had opgedwongen.
Ik heb voor wat betreft mijn medicijnen geen steun aan herstelgroepen die over drugs en alcohol gaan en ik heb bij psychiatrische lotgenoten weinig begrip op het gebied van middelen misbruik. Of althans, als er al herkenning is, dan zijn de patiënten die het betreft nog lang niet zo ver dat ze daar wat aan willen veranderen. De meesten gaan gewoon dood.
Hierna had ik om 10:00 een gesprek met de SPV. Aldaar heb ik natuurlijk ook nogmaals aangegeven dat ik mij niet prettig en somber en negatief voelde. En nog een keer de samenloop van omstandigheden van de afgelopen weken doorgenomen. De creditcardfraude en de tandartsbehandeling die uitmondde in een pijnlijke extractie, waarvan ik afgelopen zondag nog dermate veel pijn in mijn mond had dat ik het nodig vond om de tandarts ook een beetje te laten lachen met kiespijn, soort van:
We sloten het gesprek af met de constatering dat ik een planning heb om 15 mei weer een stapje lager te gaan proberen. En op dit moment heb ik nog niet heel erg goed door wat dit vastleggen met mij doet.
Dat komt vanavond, zo rond 17:30 als ik weer behoorlijk lijd, mentaal, en niet echt kan plaatsen wat mij nu direct zo ongelukkig maakt - want ik heb gewoon een heel mooi leven verder. Ik besluit een vriendin in te lichten die ik wel vaker over dit onderwerp kan spreken gelukkig. Gek genoeg bedenk ik nu wel dat ik niet op een bootje in de oceaan zit verder. En nog beter is dat ze meteen tijd heeft en mij belt. Ondertussen eet ik een makkelijke doch voedzame Stoommaaltijd van de Appie.
De vriendin, welke bekend is met de hersenperikelen, medicatie shizzle en zelfs wel aardig op de hoogte met hogere verslavingskunde in de algemene zin, wijst mij er snel fijntjes op dat mijn hoofd te veel spanning of pressie ervaart. En dat het in reactie daarop de somberheid tevoorschijn tovert, om de druk er proberen af te halen. Ze doet tevens de suggestie dat ik data en oplevertijden beter kan schrappen uit mijn herstelproces. En beter kan aanvoelen wanneer ik zelf zeker weet dat een nieuwe stap mogelijk is. En niet op voorhand gaan plannen want alleen die datum op zich al roept zoveel spanning op dat het zichzelf zou saboteren uiteindelijk. Ik moet dit even verwerken en pruttel nog wat over mijn dwingende motivatie - en nu bespeur ik het zelf ook: De datum, en het feit dat ik ook binnenkort een examen moet plannen en nog een riedel aan voorgenomen activiteiten en verplichtingen bij elkaar … het roept spanning op. De nieuwe afbouwdatum kies/koos ik zelf en dat is dus weer veranderbaar, dus die ga ik per heden Uit Het Raam gooien:
Vervolgens ronden we na een wandeling van toch al gauw een half uur ons ‘telefonisch consult’ af met dat we binnenkort weer eens kunnen afspreken, met mijn vriendin etc. op locatie al daar. De urgentie is mij tevens vast komen te staan mag ik hier voor mezelf noteren.
En alsof die algoritmen niet sowieso al veel te veel determineren hoe en wat ik denk, krijg ik vervolgens een tweet van een mij bekend X-persoon onder ogen dat ook over medicatie, recepten en lossere voorschrijving gaat. Ik zie mezelf antwoorden dat wat ruimte om het zelf te bepalen: “Wel zo prettig is” en “Veel kan schelen” … Ik moet mezelf nog teruglezen daarna om te beseffen wat ik nu zelf zeg.
Ineens valt het kwartje. Zowel dat ik niet hoef te voldoen aan de ‘strenge eisen van NA’ — voor zover ik niet helemaal zelf een construct heb gemaakt op basis van de informatie die ik daar opdeed. Als dat ik niet hoef te verantwoorden of te corresponderen met de hulpverlening meer dan ik al doe op dit moment. … Maar dat ik ‘gewoon’ alle rust en ruimte heb om de pilletjes af te bouwen zo snel als het prettig gaat. Er is geen doodstraf / hoofdzonde / correctie / tuchtiging op basis van meer of minder medicijngebruik, mits het nog steeds in overleg en op recept gebeurt is dit niemands fucking probleem verder dan het mijne.
Ik heb het ook op dit blog wel vaker aangesneden. Niemand geeft een fuck om of ik nu wel of niet een half een heel of anderhalf pilletje wel of niet zo nodig slik, behalve ik. Dus een beetje meer Elsa in de mix:
Ik denk dat ik nog maar een bakkie koffie zet voor de avond mee af te sluiten nu. En dan is er morgen weer een dag om te stressen of juist niet dus eigenlijk, over het te plannen examen op termijn en de laatste opdracht van deel 1/3 van de studie, een elevator pitch.
Fijne avond.